peremptor meus, contrà montis suetum ducit vestigium. Jàmque me de cujusdam vastissimæ ilicis ramo pendulo destinato, paululum viam supergressus ipse, securi lignum, quod deveheret, recidebat. Et ecce de proximo specu, vastum attollens caput, funesta proserpit ursa. Quam simul conspexi : pavidus, et repentina facie conterritus, totum corporis pondus in postremos poplites recello : arduaque cervice sublimiter elevata, lorum quo tenebar rumpo : meque, protinus pernici fuga concitato, perque prona non tantùm pedibus, verùm etiam toto projecto corpore, properè devolutus, immitto me campis subpatentibus summo studio fugiens immanem ursam, ursaque pejorem illum puerum.
Tunc quidam viator solitarium vagumque me respiciens, invadit : et properiter inscensum baculo quod gerebat obverberans, per obliquam, gravemque me ducebat viam. Nec invitus ego cursui me commodabam, relinquens atrocissimam virilitatis lanienam. Cæterùm plagis non magnopere commovebar : quippè consuetus, ex fortuna concidi fustibus. Sed illa fortuna meis casibus pervicax, tàm opportunum latibulum misera celeritate præversa, novas instruxit insidias. Pastores enim mei, perditam sibi requirentes
