- tXï-n t. V. ’, ;# i.
« rpT*.î,>7,ÏÏWÏ^M. w
’ ;> . "* ^ *W,**■<•<■ .a-’’’ “’
BlSTOftlÀ ALBIGENSiÜM.
st
A resistebant, imodiv«sraft fttgi Aragooewi qui ent in pertibos 01», ut veaiict ad ^ , eo*, et «sont^WBQ^-MKMtt^ ’dànmMt. «umu,tt»aemrt« totem terrera. Quodcfen ^ ^ CcMDM JMMtUr ’WKMMt, hahuk «mb mifitibc» MM» comitium, quid «gere -debent, .ymum., Time di venis diversa dicdutibaa, Comes «t sui m hoc convenerunt, ut munitionem qpaasdam qu* erat juxtâ Moetem-eegakoi obsiderent ; apud Montem siquidem regalem congregati «tant milites supradicti, Regis adventum ibi exspectantes. Hoc ’autem ideo volebat fecere Cpmes, ut cognoscerent adversarii sui qubd a facie eorum non timebat. Paucissimos autem tunc milites habebat Comes noster. Quid plura ? pergunt nostri ad obsidendam munitionem sopradktam qua dicitur Bellagarda. In crastino venit Rex Aragonensis pèope Montem-regalem ; militet autem qui eum vocaverant, et inulto» jam dies feoeran&n victualibuscopiastssimèpnrparandis.exieruat à’ Monfe-regsli et venerunt ad Regem, rogantes ut intraret Montem-regalem, et facerent ei hominium, sicut mandaverant. Hoc autem facere volebant, ut possent B expellere de terra illa Comitem Montisfortis. Rex autem, statim ut sic accesserunt ad eum, voluit ut traderent ei munitionem castri Cabareti ; insuper dixit quôd liac illAr*^,0™*ni conditione eos reciperet in homines, si, quotiescumque vellet, suas ei traderent mu- , nitioaes. Consilio igitur inter se habito, praedicti milites rogaverunt iterum Regem non M ut intraret Montem-regalem, et ipsi facerent ei sicut promiserant. Sed Rex nullo modo voluit intrare, nisi priiis facerent ei quod volebat : quod cimi facere noluissent, unusquisqae ipsorum cum confusione à loco colloquii recessit. Rex vero misit ad Comitem Montisfortis et mandavit ei, dum esset Comes in obsidione praefata ; munitionis, ut daret treugas Comitis Fuxi usque in Pascha, quod et factum est.Captà in brevi munitione prædictâ,pkiresaliae munitiones timoreComitis nostri vacuae sunt ab hostibus derelictae, plures etiam se Comiti reddiderunt. Quibus rite C peractis, Comes rediit Carcasso nam.
XXXVII. Anno ab incarnatione Domini mocx, circa festum B. Joannis-Baptistae, cives Narbonenses mandaverunt Comiti nostro ut obsideret Minerbatn, et ipsi pro posse suo eu n^ adjuvarent. Hoc autem faciebant, quia ibi de Minerba eos nimis infestabant, magisque eos ad hoc movebat amor utilitatis propriæ quàm zelus religionis christianæ. Comes autem mandavit Aimerico domino Narbonae et civibus omnibus, quôd, si vellent eum juvare melius quàm antea fecerant, et cum ipso usque ad captionepi perseverare, obsideret Minerbatu : quod cimi illi promisissent, statim ad obsidendam Minerbam Comes cum suis militibus properavit ; quô cimi pervenissent, Comes Montisfortis fixit tentoria ab oriente ; quidam miles Comitis qui dicebatur Guido de Luceio , cum Vasconibus qui aderant, fixit tentoria ab occidente ; ab aquilone Ainiericus de Narbona cum ci-D vibus suis ; à meridie quidam alii peregrini : in toto enim exercitu non erat aliquis praepotens, nisi Comes et Aiinericus de Narbona. Castrum autem illud incredibilis erat fortitudinis ; profundissimis quippe et nativis vallibus cingebatur, ita quôd, si necessitas ingrueret, non poterat exercitus exercitui nisi syb maximo discrimine subvenire. Post haec à parte Vasconum erecta fuit quaedam machina quæ dicitur mangonellus, in qua die ac nocte instantissime laborabant. A meridie similiter et aquilone erectae fuerunt duae machinae, una hinc, alia inde. A parte verô Comiti*, id est ab oriente, erat magna et optima petraria, quæ unaquaque die constabat in conducendis trahentibus ad machinam xxi libras. Postquam autem nostri aliquantulum temporis in expugnatione castri laboraverant memorati, quâdem nocte dominica, exeuntes illi de castro venerunt ad locum ubi erat petraria, cophinosque plenos stupâ, lignis siccis et minutis, et adipe, R uncinis instrumentis dorso petrarise applicuerunt ; mox igne supposito, flanuna altiùs se diffudit : erat quippe tempus aestivum et calidissimum, circa festum, ut dictum est, Sancti-Joannis. Contigit autem, volente Deo, quôd unus de illis qui trahebant ad petrariam, secessit in illa hora ad exquisita naturae : qui, viso igne, jrehementiiis exclamavit. Mox unus ex illis qui ignem apposuerant, lanceam projiciens, illum graviter vulneravit ; fit strepitus in exercitu, currunt multi , ipsamque petrariam tam miraculose et subitô mox defendunt, quôd nisi per duos ictus jacere non cessavit. Post aliquot verô dies, cüm dictæ machinae castruui ex magna parte débilitassent, delicientibus etiam victualibus, defecit illis qui intus erant animus resistendi. Qtud plura ? postulant pacem adversarii ; exit foras Minerbse ob*i
dio , rt roddilio
im modus.
