444 OEuvREs DE Descartes. 49?-404-
tione eflcnticG divinae pofTe intelligi, quamvis ratione rclationum admittatur.
Ac denique non timui ne me meâ forfan Analyfi praeoccupaffem " ac decepifTem, cùm ex eo quôd vide- rem quîcdam e£'c corpora qiiœ non cogitant, vel potius 5 clare intelligerem quîedam corpora fine cogitatione efTe pofl'e, malui arguere cogitationem ad naturam corporis non pertinere, quàm ex eo quôd viderem quœdam alia corpora, utpote liumana, qiiœ cogilant^\ con- cludere cogitationem elle corporis modum. Nam lo rêvera nunquam vidi aut percepi humana coo-pora co- gitare, fed tantùm eofdem elle homines, qui habent & cogitationem & corpus. Hocque fieri per compofi- lionem rei cogitantis cum corporeâ ex eo perfpexi, quôd, rem cogitantem feparatim examinando, nihil iS in illà deprehenderim, quod ad corpus pertineret, ut 539 neque ullam cogitatio'nem in naturâ corporeâ feorfim confideratâ; contra autem, examinando modos omnes tam corporis quàm mentis, nullum plane animadverti, ciijus conceptus a rei, cujus erat modus, conceptu 20 non penderet. Atquc ex eo quôd duo quaedam limul junda fpepe videamus, non licet concludcrc ipfa clVe unum & idem; fed ex eo quôd aliquando unum ex ipfis abfque alio advertamus, optime infertur elfe di- verfa. N(;|quc ab hac illationc potentia Dci nos débet 25 deterrere, quia non minus conceptui répugnât ut ea, qua: tanquam duo diNcrfa clarc pcrcipimus, fiant in-
2 Après admittatur, non à Li ligne l /" cl i:" cJil).
a. Paf;u 420. 1. 19.
b. Jbi.l., 1. I 2-1 3.
�� �
