122 EPISTOLA i8o-i8î
quid mali uni ex ipfis inferre, ut aliis quantumvis ma- gnam utilitatem procuret : fingulos enim feor|fîm ab eorum parentibus accepit, ut iis benefaceret, non au- tem ut ullâ ratione noceret. Atque hîc omnino valet régula quse docet, non ejfe facienda mala ut eveniant 5 bona. Et multô magis adhuc valere débet, apud eos qui folo utuntur jure Charitatis : répugnât enim ut ille qui alium lsedit, pofïit in eo cenferi ejus amicus. Non, opinor, exiftimas tibi licere aliquem interficere aut vulnerare, quantumvis magnum peccatum commife- 10 rit; nec etiam pecunias diviti, quantumvis iis maie utenti, eripere, ut eas des pauperibus, aut in alios ufus quantumvis pios convertas. Sed fane, non video cur magis liceat proximi tui exiftimationem, quam multi fortunis omnibus ac vitâ ipfâ chariorem habent, 1 5 quantumvis juftâ reprehenfione, in concionibus aut decifionibus Theologicis minuere : fie enim il|lum affi- ceres damno vel pœnâ, non aliter quàm fi pecunias aut vitam eriperes. Hîc autem loquor de proximo tuo, nam forte in alios jure belli vis iftud tibi licere : fcio 20 te effe valde pugnacem, atque omnes, à quibus vel mi- nimum in religione diffentis, inter hofles numerare; quâ in re quàm pie te géras non dicam,fatis enim in- telligetur ex charitate quâ uteris erga ipfos fratres. Loquor etiam de concionibus & decifionibus Theologicis 7 5 duntaxat, quoniam ibi agendo ex publicâ authoritate maledi&is tuis plus noces. Ncque affirmo te nunquam alibi poffe inimicos publiée aceufare, five apud judi- cem, five etiam apud populum; etfi profedô minus honefte id potes quàm privatus, atque heee licentia 3o publiée alios aceufandi excedit loges charitatis, & non
�� �
