Page:Le Roman du Renart, 1826, tome 1.djvu/50

La bibliothèque libre.
Cette page a été validée par deux contributeurs.

Et amassez et trait en voie.
Là savoit bien Renart la voie,
Venus i estoit por furgier
Et por enquerre et por cerchier
Où il poïst avoir viande.
Ysengrin qui el ne demande
Mès que il tenir le péust,
550Baisse la teste, sel’ conust ;
Gita un bruit, si escria.
Renart qui point ne s’afia,
L’a bien oï et entendu,
Si s’enfuist à col estendu.
Après se metent où chemin
Entre Hersent et Ysengrin.
Il se painent de lui chacier,
Mès ne se puent avancier.
Renart corut la voie estroite,
560Et Ysengrin cort la plus droite :
Hersent a enforcié son poindre
Qui à Renart se vodra goindre,
Vit Ysengrin qui a failli,
Que Renart d’autre part sailli,
Après Renart s’est avanciez.
Renart le vit si adreciez,
Ne s’ose à lui abandonner,
Ainz ne fina d’esperoner
Jusqu’a l’entrée d’un val crués.
570Qant il i vint, s’i entra lués,