de livrer à Dagobert les cinq cents vaches qu’ils payaient jusque-là tous les ans. Les Vendes, affranchis des Avares par le Franc Samo, marchand guerrier qu’ils prirent pour chef[1], repoussent le joug de Dagobert, et défont les Francs, les Bavarois et les Lombards unis contre eux. Les Avares fugitifs eux-mêmes s’établissent de force en Bavière, et Dagobert ne s’en défait que par une perfidie[2]. Quant à la soumission des Bretons et des Gascons, elle semble volontaire : ils rendent hommage moins aux guerriers qu’aux prêtres, et le duc des Bretons, saint Judicaël, refuse de manger à la table du roi pour prendre place à celle de saint Ouen.
C’est qu’alors en effet le vrai roi, c’est le prêtre. Au
- ↑ Fredegar., c. xlviii : « Homo quidam, nomine Samo, natione Francus, de pago Sennonago, plures secum negotiantes adscivit ; ad exercendum negotium in Sclavos, cognomento Winidos, perrexit. Sclavi jam contra Avaros, cognomento Chunos… cœperant bellare… Cum Chuni in exercitu contra gentem quamlibet adgrediebant, Chuni pro castris adunato illorum exercitu stabant ; Winidi vero pugnabant, etc… Chuni ad hyemandum annis singulis in Sclavos veniebant : uxores Sclavorum et filias eorum stratu sumebant… Winidi, cernentes utilitatem Samonis, eum super se eligunt regem. Duodecim uxores ex genere Winidorum habebat. »
- ↑ Fredegar., c. lxxii : « Cum dispersi per domos Bajoariorum ad hyemandum fuissent, consilio Francorum Dagobertus Bajoariis jubet ut Bulgaros illos cum uxoribus et liberis unusquisque in domo sua in una nocte Bajoarii interficerent : quod protinus a Bajoariis est impletum. »
indicium, quod rebellantibus adversus se Saxonibus, ita eos armis perdomuit, ut omnes virilis sexus ejusdem terræ incolas, qui gladii, quem tum forte gerebat, longitudinem excesserint, peremerit. »