Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/133

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
116

la peinɇ d’ę́trɇ miſɇ an art, e reduittɇ an etat d’ę́trɇ pęrpetueɇ an ſon androęt, commɇ ont etè les anciennɇs : Car ſi nous l’eſ‍timions dɇ pɇtitɇ dinite, e ſi nous auions defiancɇ qu’ęllɇ n’út aucun luſ‍t, elegancɇ ou douſſeur contrɇ les autrɇs languɇs, tout cɇ qu’il nous faudroę̀t fęrɇ, cɇ ſɇroę̀t dɇ la lę́ſſer telɇ qu’ęllɇ ę́t, ſans ſɇ traualher a la cultiuer, ni plus ni moins qu’unɇ tęrrɇ peu fęrtilɇ, dɇ laquellɇ lɇ laboureur nɇ tient grand contɇ, e ſ’il i mę̀t quelquɇ ſɇmancɇ, c’ę́t cęllɇ qu’il nɇ lui chaud dɇ pęrdrɇ. Męs ſi nous auons tel ſoin dɇ notrɇ patrimoinɇ quɇ nous dɇuons auoę̀r, e ſi nous panſons bien quɇ c’ę́t cɇlui qui doę̀t ę́trɇ lɇ mieus antrɇtɇnù, commɇ duquel nous connę́ſſons la naturɇ, la porteɇ, e la capacite, allors peùt ę́trɇ, lɇ plęſir nous viendra dɇ lɇ fęrɇ valoę̀r, ſouz eſ‍perancɇ quɇ notrɇ labeur viegnɇ a profit. Iɇ nɇ dì pas quɇ lɇ Françoęs a grand’ peinɇ puißɇ jamęs ę́trɇ ſi repandu cõmɇ ſont lɇ Greq e lɇ Latin, qui ſont vniuęrſęllɇmant celebrèz par toutes tęrrɇs, ſinon quɇ parauãturɇ nous úßions tel couragɇ qu’íz