Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/142

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
125

critturɇ les ſoulagɇroę̀t ſingulierɇmant ſi ęllɇs etoę̀t conformɇ a la prolation. Quant aus Françoęs, ę́t il poßiblɇ qu’on leur puiſſɇ fęrɇ tort, an ecriuant vn mot autrɇmant qu’il n’a dɇ cous‍tumɇ ? pouruù qu’on tandɇ a l’ecrirɇ plus proprɇmant ? Fɇra lo pęrdrɇ la ſinification ou l ſans dɇ ces moz ę́trɇ, pę́trɇ, connoę́trɇ pour an óter vn ſ ? Veùt on fęrɇ a croęrɇ a vn peuplɇ quɇ l’intęllig’ancɇ dɇ ſon langagɇ gìt an vn papier, e nompas au parler ? an l’Ecritturɇ e nompas an la prolatiõ ? an l’eulh, e nompas an l’oreilhɇ ? Iɇ ſauroę’ volontiers pourquoę vn parler natif dɇ chaquɇ païs a etè appelè non ſeulɇmant langagɇ, męs languɇ mę́mɇ, ſinon par cɇ qu’il ę́t obget dɇ l’ouiɇ. E auęc cɇla jɇ dɇmandɇroę’ volontiers, ſi les moz qui ſont par ecrit ſont autrɇs moz quɇ ceus quɇ la languɇ prononcɇ. Cɇ mot mę́trɇ quand il ę́t proferè ſans ſ, ę́t il autrɇ quɇ lui mę́mɇ quãd il ę́t appliquè an l’Ecritturɇ ? A mon auis qu’il n’i à hommɇ qui lɇ voulút dir. Si donq les moz tant ſus la languɇ quɇ ſus lɇ papier ſõt touſiours moz e touſiours ſi-