victor prohibuit. Lætum augurium Fabio Valenti exercituique, quem in bellum agebat, ipso profectionis die, aquila leni meatu, prout agmen incederet, velut dux viæ prævolavit : longumque per spatium, is gaudentium militum clamor, ea quies interritæ alitis fuit, ut haud dubium magnæ & prosperæ rei omen acciperetur.
Et Treveros quidem ut socios securi adiere. Divoduri ( Mediomatricorum id opidum est) quamquam omni comitate exceptos, subitus pavor exterruit, raptis repentè armis, ad cædem innoxiæ civitatis, non ob prædam, aut spoliandi cupidinem, sed furore & rabie, & caussis incertis, eoque difficilioribus remediis ; donec precibus ducis mitigati, ab excidio civitatis temperavere. Cæsa tamen ad quatuor millia hominum. Isque terror Gallias invasit, ut venienti mox agmini universæ civitates, cum magistratibus & precibus, occurrerent, stratis per vias pueris. feminisque quæque alia placamenta hostilis iræ, non quidem in bello, sed pro pace tendebantur.
Nuntium de cæde Galbæ & imperio Othonis, Fabius Valens in civitate Leucorum accepit. Nec militum animus in gaudiam, aut formidinem permotus, bellum volvebat. Gallis cunctatia exemta, & in Othonem ac Vitellium odium par, ex Vitellio & metus. Proxima Lingogum civitas erat, fida partibus ; benignè excepti, modestiâ certavere. Sed brevis lætitia fuit, cohortium
