lia. DE PETITIONE CONSULATUS. Romae judicio aequo cum homine graeco certare non posse : et ex senatu ejectum scimus. Optimâ verô censorum existimatione, in praeturâ compe- titorem hahuimus, amico Sabiclio et Panthera, cum, ad tabulam quos poneret, non habebat. Quo tamen in magistratu amicain, quam palam domi haberet, de machinis émit. In petitione au- tem consulatûs, caupones omnes hic compilare per turpissimam legationem maluit , quam adesse , et populo romano supplicare. Al ter vero, dii boni ! quo splendore est ! primum nobilitate eâdem : num majore ? non , sed virtute : quamobrem , Antonius umbram suam metuit; hic ne leges quidem. Natus in patris egestate, educatus in so- roris stupris, corroboratus in caede civium ; cujus primus ad rempublicam aditus in equitibus ro- manis occidendis fuit. Nam ilHs , quos memini- mus, GaHis, qui tùm Titiniorum, ac Nanniorum, ac Tanusiorum capita demebant , SulJa unum Catihnam praefecerat , in quibus ille hominem optimum Q. CaeciUum, sororis suae virum, equi- tem romanum, nullarum partium, cùm semper iiaturâ, tùm etiam aetate jam quietum, suis ma- nibus occidit. III. Quid ego nunc dicam, petere eu m consula- tum, qui hominem carissimum populo romano,
