Intuitions pré-chrétiennes/Appendice

Simone Weil

Intuitions pré-chrétiennes

La Colombe, 1951 (p. 181-182).

APPENDICE

Philolaos (cité par Stob, Ecl., I, 21, 7 a).

2 B 47

Ἀνάγκα τὰ ἐόντα εἰμεν πάντα ἢ περαίνοντα ἢ ἄπειρα ἢ περαίνοντά τε καὶ ἄπειρα, ἄπειρα δὲ μόνον ⟨ἢ περαίνοντα μόνον⟩ οὔ κα εἶη. Ἐπεὶ τοίνυν φαίνεται οὔτ’ ἐκ περαινόντων πάντων ἐόντα οὔτ’ἐξ ἀπείρων πάντων, δῆλον τἆρα ὅτι ἐκ περαινόντων τε καὶ ἀπείρων ὅ τε κόσμος καὶ τὰ ἐν αὐτῷ συναρμόχθη — δηλοῖ δὲ καὶ τὰ ἐν τοῖς ἔργοις — τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν ἐκ περαινόντων περαίνοντι, τὰ δ’ἐκ περαινόντων τε καὶ ἀπείρων περαίνοντί, τε καὶ οὐ περαίνοντι, τὰ δ’ἐξ ἀπείρων ἄπειρα φανέοντα.

3 Β 49

ἀρχὰν γὰρ οὐδὲ τὸ γνωσούμενον ἐσσεῖται πάντων ἀπείρων ἐόντων.

4 Β 58

καὶ πάντα γα μὰν τὰ γιγνωσκόμενα ἀριθμὸν ἔχοντι ·οὐ γὰρ οἷόν τε οὐδὲν οὔτε νοηθῆμεν οὔτε γνωσθῆμεν ἄνευ τούτου.

8 B 150

ἡ μὲν μονὰς ὡς ἂν ἀρχὴ οὖσα πάντων.

(Stob, Ecl., I, 21, 8.)

7 [B 91]

τὸ πρᾶτον ἁρμοσθέν, τὸ ἕν, ἐν τῶι μέσωι τᾶς σφαίρας ἑστία καλεῖται.

11 [B 139-160]

ψεῦδος δὲ οὐδὲν δέχεται ἁ τῶ ἀριθμῶ φύσις, οἁ ἁρμονία· οὐ γὰρ οἰκεῖον αὐτῶ ἐστι. Τᾶς τῶ [τοι?] ἀπείρω καὶ ἀνοήτω καὶ ἀλόγω φύσιος τὸ ψεῦδος καὶ ὁ φθόνος ἐστί.

ψεῦδος δὲ οὐδαμῶς ἐς ἀριθμὸν ἐπιπνεῖ πολέμιον γὰρ καὶ ἐχθρδὸν τᾷ φύσει τὸ ψεῦδος, ἁ δ’ἀλήθεια οἰκεῖον, καὶ σύμφυτον τᾷ τῶ ἀριθμῶ γενεᾷ — γνωμικὰ γὰρ ἁ φύσις ἁ τῶ ἀριθμῶ καὶ ἡγεμονικὰ καὶ διδασκαλικὰ τῶ ἀπορουμένω παντὸς καὶ ἀγνοουμένω παντί — οὐ γὰρ ἧς δῆλον οὐδενὶ οὐδὲν τῶν πραγμάτων οὔτε αὐτῶν ποθ’αὑτὰ οὔτε ἄλλω πρὸς ἄλλο, εἰμὴ ἦς ἀριθμὸς καὶ ἁ τούτω οὐσία — νῦν δὲ οὕτος καττὰν ψυχὰν ἁρμόζων αἰσθήσει πάντα γνωστὰ καὶ ποτάγορα ἀλλάλοις κατὰ γνώμονος φύσιν ἀπεργάζεται σωματῶν καὶ σχίζων τοὺς λόγους χωρὶς ἑκάστους τῶν πραγμάτων τῶν τε ἀπείρων καὶ τῶν περαινόντων.

6 [B 62]

περὶ δὲ φύσιος καὶ ἁρμονίας ὧδε ἔχει — ἁ μὲν ἐστὼ τῶν πραγμάτων ἀίδιος ἔσσα καὶ αὐτὰ μὲν ἁ φύσις θείαν γε καὶ οὐκ ἀνθρωπίνην ἐνδέχεται γνῶσιν πλέον γα ἢ ὅτι οὐχ οἷόν τ’ἦν οὐθὲν τῶν ἐόντων καὶ γιγνωσκόμενον ὑφ’ ἁμῶν γε γενέσθαι μὴ ὑπαρχούσας τᾶς ἐκτοῦς τῶν πρα γμάτων, ἐξ ὧν συνέστα ὁ κόσμος, καὶ τῶν περαινόντων καὶ τῶν ἀπείρων — ἐπεὶ δὲ ταὶ ἀρχαὶ ὑπᾶρχον οὐχ ὁμοῖαι οὐδ’ ὁμόφυλοι ἔσσαι, ἢδη ἀδύνατον ἧς κα αὐταῖς κοσμηθῆναι, εἰ μὴ ἁρμονία ἐπεγένετο ῷτινιῶν ἅδε τρόπῷ ἐγένετο — τὰ μὲν ὦν ὁμοῖα καὶ ὁμόφυλα ἁρμονίας οὐδὲν ἐπεδέοντο, τὰ δὲ ἀνόμοια μηδὲ ὁμόφυλα μηδὲ ἰσοταγῆ ἀνάγκα τᾷ τοιαύτᾷ ἁρμονίᾷ συγκεκλεῖσθαι, οἵαι μέλλοντι ἐν κόσμῳ κατέχεσθαι.

10 [B 61]

— ἔστι γὰρ ἁρμονία πολυμιγέων ἕνωσις καὶ δίχα φρονεόντων συμφρόνησις.

(H. Diels, Die Fragmente der Varsokratiker, Berlin, 1903, B. N., in-8^o, R. 18.658.)