« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin,
Si te n’ dors point qu’à d’main. »
« Ainsi l’aut’ jour, eun’ pauv’ dintellière,
In amiclotant sin p’tit garchon
Qui d’puis tros quarts d’heure, n’ faijot qu’ braire,
Tachot d’ l’indormir par eun’ canchon.
Ell’ li dijot : « Min Narcisse,
D’ main t’ aras du pain n’épice,
Du chuc à gogo,
Si t’es sache, et qu’ te fais dodo. »
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin,
Si te n’ dors point qu’à d’main. »
« Et si te m’ laich’ faire eun’ bonn’ semaine,
J’irai dégager tin biau sarau,
Tin patalon d’ drap, tin giliet d’ laine…
Comme un p’tit milord te s’ras farau !
J’t’acat’ rai, l’ jour de l’ ducasse,
Un porichinell’ cocasse,
Un turlututu,
Pour juer l’air du Capiau-pointu.
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin,
Si te n’ dors point qu’à d’main. »
« Nous irons dins l’ cour Jeannette-à-Vaques,
Vir les marionnett’s. Comm’ te riras,
Quand t’intindras dire : « Un doup’ pou Jacques ! »[1]
Pa’ l’ porichinell’ qui parl’ magas !…
Te li mettra dins s’menotte,
Au lieu d’ doupe, un rond d’carotte
I t’ dira : Merci !…
Pins’ comm’ nous arons du plaisi ! »
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin,
Si te n’ dors point qu’à d’ main. »
« Et si par hasard sin maîte s’ fâche,
Ch’est alors Narciss’ que nous rirons !
Sans n’n avoir invi’, j’ prindrai m’n air mache,
J’ li dirai sin nom et ses sournoms,
J’ li dirai des fariboles
I m’in répondra des drôles ;
Infin, un chacun
Vera deux pestac’ au lieu d’un… »
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin
Si te n’ dors point qu’à demain. »
« Allons serr’ tes yeux, dors min bonhomme,
J’ vas dire eun’ prière à P’tit-Jésus,
Pour qu’i vienne ichi pindant tin somme,
T’ fair’ rêver qu’ j’ai les mains plein’ s d’écus,
Pour qu’i t’apporte eun’ coquille,
Avec du chirop qui guile
Tout l’ long d’ tin minton…
Te pourléqu’ ras tros heur’s de long ! »
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin,
Si te n’ dors point qu’à demain. »
« L’ mos qui vient, d’ Saint-Nicolas ch’ est l’ fiête,
Pour sûr, au soir, i viendra t’ trouver.
I t’ f’ra un sermon, et t’ laich’ra mette
In d’ zous du balot, un grand painnier.
I l’ rimplira, si t’es sache,
D’ séquois qui t’ rindront bénache,
Sans cha, sin baudet
T’ invoira un grand martinet.
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin
Si te n’ dors point qu’à demain. »
Ni les marionnettes, ni l’ pain n’épice
N’ont produit d’effet. Mais l’ martinet
A vit’ rappajé l’ petit Narcisse,
Qui craingnot d’ vir arriver l’ baudet.
Il a dit s’ canchon-dormoire…
S’ mèr l’a mis dins s’n ochennoire,
A r’ pris sin coussin,
Et répété vingt fos che r’frain :
« Dors min p’tit quinquin,
Min p’tit pouchin,
Min gros rojin ;
Te m’ f’ras du chagrin
Si te n’ dors point qu’à demain. »
|