illas meas de maximorum et minimorum methodo, tibi non parum fuisse probatas. Doleo vehementer, vir clarissime, quod nonnullis ferme inopinatis occupationibus distentus, tibi protinus respondere non potuerim. Factum enim est, ut electus fuerim Professor in scholis nostris mathematicis militaribus[1], quod sane munus mihi, aliud cogitanti, et nondum adhuc viginti annorum juveni delatum, negotia plurima, et quæ nullo modo differri liceret, non potuit non facessere ; quamobrem te etiam, atque etiam rogo, ut mihi ignoscere velis hanc in rescribendo moram omnino involontariam ; maximas porro, quas possum, gratias tibi refero, pro tot tantisque honoris, atque affectus erga me testimoniis, quibus literas tuas abundare animadverti. Ego sane, si quid tua attentione dignum confeci, id procul dubio totum tibi debere agnosco. Eximia enim opera tua, illa sunt præcipue quæ me ad ipsius Analyseos pro fundiora perduxerunt. Quapropter me tibi gratissimum semper, ac maximum quocunque modo debitorem profiteor. Jamvero in epistola tua, te exoptare ostendis ut ego analysim illam diligentius adhuc excolam, utpote ex qua sublimiora forsan erui possint et simul etiam humanissimis, ac perquam honorificis verbis ad id me cohortari non dedignastis ; igitur non te ægre laturum puto si tenuia aliqua, quæ de hac re postea habui cogitata, aperiendo, tibi fortassis molestiam creavero.
In superioribus meis dixi, me eadem analysi determinare posse curvas citissimi appulsus ad datam lineam ; en itaque quomodo rem perago :
Sit curva brachistochrona simul, et citissimi appulsus ad datam lineam in qua ponitur sitque alia infinite parum discrepans, an, quam curvam differentiationis voco, quæque oritur singulis applicatis incremento suo indefinito crescentibus ; nunc quoniam formula maxima, minimave facienda est denotante altitudinem celeritati debitam, ponatur esse primo et habebitur pro differentiali ipsius dum curva
- ↑ À l’École d’Artillerie de Turin.
