Page:Alfred Vacant - Dictionnaire de théologie catholique, 1908, Tome 5.djvu/212

La bibliothèque libre.
Cette page n’a pas encore été corrigée
399
400
ÉRATH — ERHARD


sia’Passavieiisis (onlra bicvem iioliliam juris nuliopolitici Salisburgenais in Ecclesiatn Passavienseni ; 3° Genuina infonmilio historica pro naliva vxemplior.e Ecdesiæ Lcaireaco-passauicnsis : contra recens scriptum, eut lituliis : Injormatio historica super jure mctropolilico Sdlisbiiryensi in Ecclesiani Passavicnscm. Le S liiil-Sic’ge imposa silence aux deux partis, et ces brochures furent retirées de la circulation. Sous le litre : Iles Sand-Andreanee, le P. d’Éralh a écrit trois autres l)rochures : 1° Disserlatio de Oltone III, imperatoïc (Uiguslissimo, primo fundatore cononicæ reg. S. Aucjiistini ccnwnicorum ad S. Andrconi cis Trasenam ; 2° Séries praialoruin Ecdesiæ collegialæ cannniconun rcguluriumDivi Augustini ad S. Andream cis Trasenam ab anno 998 i ! Sque ad 1723 ; 3° Bullæ et diplonuUa (luædemi pontificum, imperatornm et arckidiicum Anstria ; pro canonia S. Andrew expedita. Ces brochures ont été insérées dans l’ouvrage de Duelli. t. ii, p. 368436. Le P. d’Érath est aussi l’auteur des ouvrages suivants qui sont demeurés inédits : Theologia scholaslica ; Traciatus singularis ad meniem S. Augustini de sacrameniis ; Tractatus de immaculata conccpiionc B. MariiB Virginis ; Philosophia erathiana ; Annales antiquissimæ Ecclesiæ collegialæ canonicorum regnlarium ad S. Andream cis Trasenam cum hisioria poliiica rerum auslriacaruni ; Anticrisis pro vindicando honore ac prærogotiva sacri et antiguissimi ordinis canonicorum regularium S. Augustini ; Tractedus contra antilogiam Carlnmœschin.

Duelli, Misccllanca, Augsbourg et Gratz, 1724, t. ii. Préface, n. 15 ; Biographie universelle, Paris, 1815, t. xiii, p. 235-236 ; Allgemeine dcutsche Biographie, Leipzig, 1877, t. VI, p. 183 ; Hurter, Nomenclator, t. iv, col. 151, 625.

A. PsLMiErii.

ERB Anselme, théologien allemand, bénédictin, né à Ravensburg le29 janvier 1688, mort le21 mai 1767. Il embrassa la vie religieuse en 1706 à l’abbaye d’Ottobeuren et enseigna la rhétorique, la philosophie et la théologie aux étudiants de son monastère. En 1720, il professait la philosophie à l’université de Salzbourg, et il y reçut le bonnet de docteur. En 1725, il devenait recteur du collège de Freisingen et y donna des leçons de droit ; de là il passa à l’université de Fulda où il enseigna de 1735 à 1740. il fut ensuite choisi comme abbé d’Ottobeuren. Il a composé divers ouvrages : Scientiarum prodromus, in-8<’, Salzbourg, 1722 ; Forum casuum rescri’alorum seu tractatus theologico-canonicus de casibus rcservatis in génère et in specie, in-8°, Frcisingen, 1726 ; JD/ssertatio canonico-polilica de matrimoniis corcun magistraiu vel minisiro protestantium contraclis, m-4°, Fulda, 1739 ; Tractatus de natura, requisitis et obligatione sponsalium tum secundum jus commune, cum ad edictum diœcesanum Fuldense, in-4, Fulda, 1740.

Ziegelbauer, Hisioria rei literariæ ord. S. Benedicti, t. iv, p. 140 ; [dom François, ] Bibliothèque générale des écrivains de l’ordre de S. Benoit, t. i, p. 289 ; Hurter, Nomenclator, t. m (1895), col. 190.

B. Heurtebize.

ERBERMANN vit naquit à Rentweinsdorf (diocèse de Bamberg) le 25 mai 1597 de parents luthériens ; devenu catholique, il fut admis dans la Compagnie de Jésus, le 30 mai 1620. Après de brillantes études, il fut appliqué à l’enseignement et y passa toute sa vie, en y ajoutant la composition d’ouvrages de controverse. Il enseigna la philosophie à "Wurzbourg, la théologie à Mayence et à Wurzbourg ; il dirigea pendant sept ans le séminaire pontifical de Fulda ; rappelé à l’université de Mayence, il mourut dans cette ville le 8 avril 1675. Il échangea un grand nombre d’écrits polémiques avec les principaux théologiens luthériens, notamment avec les syncrétistes George Calixte et Hermann Conring de Helmstadt, et

avec Jean Musaus, André Vigand et Jean Gerhard d’Iéna. Contre le dernier et contre l’anglais William Ames, il défendit les Controverses de Bellarmin, dans Nervi sine mole h. e. Conlroversiarum R. Bcllarmini S. R. E. Card. Eni" compendium a caviltis et imposturis Guiliclmi Amesi Purilani-Angli, Joannis Gerhardi Lutlicrani-Jenensis, etc., yzTirfica/um, Wurzbourg, 1661. Erbermann s’était acquis un juste renom par la science, la force de logique et la clarté qu’on remarque dans ses publications.

De Backer-.Sommervogel, Bibliothèque de la C" de Jésus, t. iii, col. 407-410 ; Kirchenlexikon, t. iv, col. 747-748 ; Hurter, Nomenclator, t. iv, col. 102-103 ; Werner, dans Deutsche allgemeine Biographie, t. v, p..'>78 ; A. Râss, Die Convcrlilen seil der lieformalion, Fribourg, 1870, t. iv.

J. Brucker.

ERDŒDI (Gabriel-Antoine, comte de), évêque d’Erlau en Hongrie, mort en 1744, fit imprimer l’ouvrage suivant : Opusculum theologicum in quo quseritur an et qualiter passif princeps, magistratus, dominus catholicus in dilionc sua retinere hæreticos vcl contra cos pœnis cuit cxilio ad fidem catholicam amplectendam cogère, in-4°, Tyrnau, 1721 ; cet opuscule a un jésuite pour auteur et il est attribué au P. Samuel Timon, ou au P. Gabriel Szerdahelyi, ouauP. G. Kapi. Il fut interdit par ordre de l’empereur qui en trouvait trop sévère la doctrine.

C. Sommervogel, Bibliothèque de la C" de Jésus, in-4, t. IV (1893), col. 914 ; t. vu (1896), col. 1778 ; t. viii (1898), col. 28.

B. Heurtebize.

    1. ERDT Paulin##


ERDT Paulin, religieux franciscain bavarois, ne le 7 juin 1737 à Wertach, mort le 16 décembre 1800. Il fut professeur de théologie à l’université de Fribourgen-Brisgau et s’efforça par son enseignement et par ses écrits de combattre les incrédules de son époque. Ses principaux ouvrages sont : Kurzgefasste gelehrte Geschichie der christlichen Reli g ion, in-8°, Augsbourg, 1784 ; il donna une édition latine de cet écrit : Historiæ literariæ Iheologiæ rudinienta XVIIIlibris comprehensa, seu via ad hisloriam Iheologiæ revetatæ adnotationibus literariis instructa, 4 in-8°, Augsbourg, 1785 ; Versuche liber das Hirtenaml in der Kirche, nebst der Gelehrtengeschichie der Pastoral, in-8°, Augsbourg, 1785 ; Bekennlniss des Glaubens in der wahren Kirclie gegen aile Yerirrungen dersclben bis auf unsere Zeiten oder hellere Ziige einer Gelehrlengeschichle der Gottesgelehrlheit, 4 in-8°, Bregenz, 1785-1786 ; Au/an^ssrrii/irfe zur allgemeinenGelchrtengeschichle als eine Einleiliing zur sdmmllichen Gelehrlengeschichle der Théologie, Augsbourg, 1786 ; Die naturliche Religion sammt einer kiuzen Geschichie dersclben, Augsbourg, 1786 ; Die Religion cun Ende des xvin Jahrhunderts, Saint-Gall, 1787 ; Religion iind Moral der starken Geister, Saint-Gall, 1787 ; Auch ich will ein Aufklàrer sein, Aiigshomg, 1791 ; Die wahren Wege zur Gliickseligkeit des Menschen, 2m-8'>, Augsbourg, 1793 ; Fragmente zur Cultur der Religion, in-8°, Augsbourg, 1794 ; Versuche liber moralische Dcnkungsart scmmU Gelehrlengeschichle der Morcd, 2 in-S", Bregenz, 1795 ; Das Bild der Religion fiir ihre Freiinde iind Feinde, Bregenz, 1796.

Hurter, Nomenclator, t. m (1895), col. 250.

B. Heurtebize.

    1. ERHARD Gaspar##


ERHARD Gaspar, bénédictin de Saint-Emmeran de Ratisbonne, né le 3 janvier 1665, mort le 29 mai 1729. Parmi les ouvrages de ce théologien on remarque : Dulcis memoria in sancta Evangelia, seu vita, doctrina et mysieria Jcsii Cliristi per brevem commentarium in sancta Evangelia, in-8'>, Augsbourg, 1715 ; Habitus naturalis noviter expensus secundum anliqua thomistica principia, in-4°, Ratisbonne, 1718 ; Habitus supcrncUurcdis expensus, in-4°, Ratisbonne, 1718 ; Amica unio Iheologiæ scholasUcæ cum ascelica, seu