istic primus perhibetur Milo, qui extrà urbem totam, et pomerium colit. Remoto, inquam, joco, parens optima, dic oro, cujatis sit, et quibus diversetur ædibus. Videsne, inquit, extremas fenestras, quæ foris urbem prospiciunt, et altrinsecus fores proximum respicientes angiportum ? inibi iste Milo diversatur, ampliter nummatus, et longè opulentus : verùm extremæ avaritiæ, et sordis infimæ, infamis homo ; fœnus denique copiosum sub arrabone auri et argenti crebiter exercens ; exiguo lare inclusus, et erugini semper intentus ; cum uxore etiam calamitatis suæ comite habitat. Neque præter unicam pascit ancillulam, et habitu mendico semper incedit.
Ad hæc ego risu subjicio : benignè, inquam, et prospicuè Demeas meus in me consuluit, qui peregrinantem tali viro conciliavit, in cujus hospitio nec fumi, nec nidoris nebulam vererer. Et cum dicto modicò secus progressus, ostium accedo, et januam firmiter oppessulatam pulsare vocaliter incipio. Tandem adolescentula quædam procedens, heus tu, inquit, qui tàm fortiter fores verberasti, sub quâ specie mutuari cupis ? An tu solus ignoras, præter aurum argentumque nullum nos
