Ponè tergum Deæ saxum insurgit, in speluncæ modum muscis et herbis, et foliis, et virgulis, et sicubi pampinis, et arbusculis alibi de lapide florentibus. Splendet intus umbra signi de nitore lapidis. Sub extrema saxi margine poma et uvæ faberrimè politæ dependent, quas ars æmula naturæ veritati similes explicuit. Putes ad cibum inde quædam, cùm mustulentus autumnus maturum colorem afflaverit, posse decerpi. Et, si fontes, qui Deæ vestigio discurrentes in lenem vibrantur undam, pronus aspexeris, credes illos, ut vite pendentes racemos, inter cætera veritatis, nec agitationis officio carere. Inter medias frondes lapidis Actæonis simulachrum, curioso obtutu in dorsum projectus : jam in cervum ferinus, et in saxo simul et in fonte loturam Dianam operiens visitur.
Dum hæc identidem rimabundus eximiè delector : Tua sunt, inquit Byrrhena, cuncta quæ vides. Et cum dicto cæteros omnes sermone secreto decedere præcepit. Quibus dispulsis omnibus, per hanc, inquit, Deam,
