misere : religiosaque continentia, domum, maritum, teque, et istum parvulum nostrum imminentis ruinæ infortunio libera, nec illas scelestas feminas, quas tibi post internecinum odium, et calcata sanguinis fœdera sorores appellare non licet, vel videas, vel audias : cùm, more Sirenum scopulo prominentes, funestis vocibus saxa personabunt.
Suscipit Psyche, singultu lacrymoso sermonem incertans : Jàmdudum, quod sciam, fidei atque parciloquii mei perpendisti documenta : nec eo secius approbabitur tibi nunc etiam firmitas animi mei. Tu modò Zephyro nostro rursùm præcipè fungatur obsequio ; et in vicem denegatæ sacrosanctæ imaginis tuæ, redde saltem conspectum sororum, per istos cinnameos et undique pendulos crines tuos, per teneras et teretes et mei similes genas, per pectus nescio quo calore fervidum. Sic in hoc saltem parvulo cognoscam faciem tuam, supplicis anxiæ piis precibus erogatus germani complexus indulge fructum, et tibi devotæ caræque Psyches animam gaudio recrea, nec quidquam amplius in tuo vultu requiro. Jàm nil officiunt mihi nec ipsæ nocturnæ tenebræ. Teneo te meum lumen. His verbis et amplexibus mellitis decantatus maritus,
