istum ? Respondit hortulanus, petere se civitatem proximam. Sed mihi, inquit, operæ ejus opus est, nam de proximo castello sarcinas præsidis nostri cum cæteris jumentis debet advehere. Et injecta statim manu, loro me quo ducebat arreptum, incipit trahere. Sed hortulanus prioris plagæ vulnere prolapsum capite sanguinem detergens, rursus precatur, civilius atque mansuetius versari commilitonem, idque per spes prosperas ejus orabat adjurans. Nàm et hic ipse, ajebat, iners asellus, et nihilominus morbo detestabili caducus, vix etiam paucos olerum manipulos de proximo hortulo solet, anhelitu languido fatigatus, subvehere ; nedum ut rebus amplioribus idoneus videatur gerulus.
Sed ubi nullis precibus mitigari militem, magisque in suam perniciem advertit efferari, jàmque inversa vite de vastiore nodulo, cerebrum suum diffindere, currit ad extrema subsidia : simulansque, ad commovendam miserationem, genua ejus velle contingere, summissus atque incurvatus, arreptis ejus pedibus utrisque sublimem elatum, terræ graviter applodit ; et statim quà pugnis, quà cubitis, quà morsibus, etiam de via lapide correpto, totam faciem, manusque
