Rois Marc remest en Cornoualle.
Tristran sejorne, poi travalle.
Li rois a Cornoualle en pes,
Tuit le criement et luin et pres.
En ses deduiz Yseut en meine,
De lié amer forment se paine.
Mais, qui q’ait pais, li troi felon
Sont en esgart de traïson.
A eus fu venue une espie,
Qui va querant changier sa vie.
« Seignors, » fait-il, « or m’entendez.
Se je vos ment, si me pendez.
Li rois vus sout l’autrier malgré
Et vos en acuelli en hé,
Por le deraisne sa mollier.
Pendre m’otroi ou essillier,
Se ne vos mostre apertement
Tristran, la ou son aise atent
De parler o sa chiere drue.
Il est repost, si sai sa mue.
Qant li rois vait a ses deduiz…
(Tristran set mot de Malpertuis),
En la chanbre vet congié prendre.
De moi faciez en un feu cendre,
Se vos alez a la fenestre
De la chanbre, derier’a destre,
Se n’i veez Tristran venir,
S’espee çainte, un arc tenir,
Deus seetes en l’autre main.
Enuit li verrez ou par main.
— Conment le sez ? — Je l’ai veü.
Page:Béroul - Le Roman de Tristan, par Ernest Muret, 1922.djvu/151
Cette page a été validée par deux contributeurs.