io Correspondance. i, 464-465.
in hoc illos fuiffe miferrimos puto, quod optimi ora- tores effe non potuerint, quin mali homines videren- tur*. Hic verô Balzacius quaecumque dicenda fufci- pit, tam validis rationibus explicat, & tam grandibus exemplis illuftrat, vt maxime admirer quandam in 5 eius ftilo vehementiam, & naturœ impetum, curiofâ arte non frangi, fed inter elegantias & ornatum |setatis vltimae, prioris eloquentia? vires & maieflatem reti- nere. Neque enim abutitur ille fimplicitate ledoris, fed ijs vti folet argumentis, quse licet tam perfpicua io fint, vt apud vulgus facile inueniant fidem, funt nihilo- minùs tam folida & vera, vt quô maiori quifque inge- nio efl, eô certiùs ab illo conuincatur, idque potifli- mùm quoties non alia probat, quàm quse fibi priùs ipfe perfuafit. i5
Quamuis enim paradoxa veris interdum rationibus adornari poffe non ignoret, periculofafque veritates aliquibus in locis prudentiffimâ arte declinet, eft ta- men in eius fcriptis generofa quœdam libertas, quae fatis indicat iilum nihil œgriùs fuflinere, quàm men- 20 tiri*. Hinc, û quando vitia nobilium defcribenda fuf- cipiat, non feruili potentise metu, û virtutes, nullâ animi malignitate à vero dicendo prohibetur. Si verô de feipfo fermonem inftituat, nec corporis morbos & naturas imbecillitatem exponendo, contemptum, nec s5 méritas ingenij fui laudes non diffimuïando, inui- diam reformidat. Quod non ignoro à multis primo intuitu in deteriorem partem fumi poffe; vitia enim tam frequentia funt hoc faeculo, & virtutes tam rarae, vt quotiefcunque idem effeéhis poteft ad ho- 3o neftam vel turpem caufam referri , de illo non dubi-
�� �
