POEMATA 217 In Nœuolum. (X1) Cum tua nunc annis vernet iuuenilibus œlas, Annos cum dicat frons inarata tuos, - Cum pingas tenerâ rofeas lanugine malas, Et cum virgineo murice certet ebur; 5 T empara (proh facinus!) viridantia pileus vrget, Nœuole, quo leuius caüdis efet onus,
Quo pudeat glaciale caput velaje Prometeum,
~ Quem nec Rigîni tiwis amara ferai, Cuius onus capiti timeat 'vel cœlifer At/zlas, · 10 zîïterizas tanti nec putet eje niues. Crede mihi, _/eniumgue vocas, morbofque lace]1ls;· Iiqiciet canis pileus i/le comam. Quin Lache/im, myerande, caues ? leuis qt dea; dicet, Auerfum D te viderit, eje fenem. V [11 Lauianum, (XII) qui Petrum Ronfardum monuerat, vt non amplius amores, fed Dei laudes caneret. Quôd Petrum, Lauiane, mones ne cantet amores, Vtque canal grato iam pius ore Deum, Crede mihi, fapis; ille Deo, Lauiane, poëta Dignus erit, qui/quam fi modô dignus erit. 5 Ergo agite vnanimefque Deum, Lauiane, colatis .· Te quogue Arves aligua qt poje jblacere Deo. Scilicet ille colet cliuino numina cantu; ‘ Nec la forte minus, E, Lauiane, taces, 28
�
