Page:Le Tombeau de Théophile Gautier, 1873.djvu/139

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.


SUS LA MORT DE GAUTIÉ





La Roso dou matin au vespre toumbo flour ;
L’Aucèu, un moumenet, canto entre dos tempèsto ;
Lou Lioun subre-fort peris pèr sa valour ;
La Femo vai plourant lou rire de sa fèsto.

La Jouvènço fai gau, mai s’encour à la lèsto ;
L’Amour, tant dous au cor, enfanto la doulour ;
La Glori a bèu lusi, noun es qu’un fum de tèsto ;
L’Engèni, fiéu dou Cèu, s’embrounco à la malour.

Au meiour, au plus bèu, au plus grand, au plus miste,
Fau de-longo eiçabas que l’auvàri contro-iste,
Pèr nous prouva que Soul quaucun règno amoundaut.

Countemplaire auturous dou revoulun fatau,
Fau que cale, éu peréu, lou pouèto inmourtau !
En Diéu tout se profoundo : es d’aco que sian triste.

F. MISTRAL.