136 Øhütvtflomnem
numerum, qui dari pessit, superaut 13), nec tamen eoueludunt taiia emnem numerum superare ex partium multitudiue, sed ex ce quod rei natura non sine manifeste eentradiatiene numerum pati potestfl). Ut e. g. emnes inaequalitates spatii duebus eirculis ab ed interpositi, emnesque variationes, ques matéria in ce meta pati debet, o nem numerum superant, idque non eoneluditur ex nimia spatii inten-Î pesiti magnitudineïå), nam quantumvis parvam ejus portieuem capiamus, ejus tamen parvae pertienis iuaequalitates omnem numerum superabunt. Neque etiam idée Oencluditur, ut circa elia eentingit, quod ejus maximum et minimum nen habeamus, utvumque enim in bee nestro exemple habemus, maximum rempe ah, et minimum ed, sed ex eo tantum eoneluditur, quod natura spatii inter duos eircules diversa œntra hahentes interpesiti nihil tale pati petest ; ideoque si quis emnes illas inaequalitates certe numero alique terminare velit, simul ourare debebit, ut eirculus nen sit circulus. Sie etiam, ut ad nostrum propesitum nevertar, si quis Omnes motus matériae qui hueusque fueruut deœrminaue velit, eos scilicet eerumque duratienem ad certum numerum et tempus redigendo, is certe nihil aliud quaerit, quam suhsuntiam eerpoream, quam non nisi existentem coneipere pessumusw), suis aflèctionibus privare et efficere, lt naturam quam habet non habeat. Qued elare demonstrare pessem, ut et alia quae in hac Epistola attigi, nisi id superfluum judicarem. Ex omnibus jam dictis clare videre est, quaedam sua natura esse in-13) finitum Sciliœt. Nam de relique, si tenta eorum multitude est, ut quemlibet numerum, assignabilem scilieet a nobis, superent, petefit haec ipsa Multitudo appellari Numerus, major seilicet assignabili quevis. H) quidni ex partium multitudine id estendatur, si scilicet pateat, plllres esse quam ut numerum assiguabilem ferant ?
45) prebare susceperat hec nen concludi ex partium multitudine ; bic vero eitendit tantum id nen eoncludi ex tetius magnitudine, quod longe aliud est. llanifestum autem id revera ex ce cencludi, quod matéria in infinitum divisibilis reapse in emnes partes sic dividitur, in quae dividi petest. ~ Eadem censideratie lecum babet in emni metu solidi, in liquide perfecto, plene. Emergunt vero diificultaœs, quarum neaelutie exbibet praeclara quaedam theoœmata, in quae si ineidisset Gartesius, quasdam seuteutias suas correxiãflet.
46) eo ipse scilicet, ex phraseelegia auwris nestri, quia substantia est.
