C’est un manuscrit mozarabique, composé dans ces temps perdus où Philippe fut enlevé à côté de l’eunuque de Candace[1] ; où Habacuc, transporté par les cheveux[2], portait à cinq cents lieues le dîner à
- ↑ Act. Ap. VIII, 39. « Spiritus Domini rapuit Philippum, et amplius non vidit eunuchus. »
- ↑ Daniel, chap. XIV, v. 32. « Erat autem Habacuc propheta in Judæa, et ipse coxerat pulmentum… Et ibat in campum ut ferret messoribus. »
33. « Dixitque angelus Domini ad Habacuc : Fer prandium, quod habes, in Babylonem Danieli. »
35. « Et apprehendit eum Angelus Domini in vertice ejus, et portavit eum in capillo capitis sui, posuitque eum in Babylone. »
Isaac Le Maistre de Sacy a traduit capillo par les cheveux. Luther
De Drepano. Difficilli.
De Bresse. Dispersi, Erranti.
De Modène. Dissonanti.
De Syracuse. Ebrii.
De Milan. Eliconii, Faticosi, Fenici, Incerti, Mincosti.
De Recannati. Disuguali.
De Candie. Extravaganti.
De Pezzaro. Eterocliti.
De Commachio. Flattuanti.
D’Arezzo. Forzati.
De Turin. Fulminales.
De Reggio. Fumosi, Muti.
De Cortone. Humorisi.
De Bari. Incogniti.
De Rossano. Incuriosi.
De Brada. Innominati, Tigri.
D’Acis. Intricati.
De Mantoue. Invaghiti.
D’Agrigente. Mutabili, Offuscati.
De Vérone. Olympici, Unanii.
De Viterbe. Ostinati, Vagabondi.
Si quelque lecteur est curieux d’augmenter cette nomenclature, il n’a qu’à lire un ouvrage de Jarckius, imprimé à Leipzick, en 1725. Cet auteur n’a écrit l’histoire que des Académies de Piémont, Ferrare et Milan. Il en compte vingt-cinq dans cette dernière ville seulement. La liste des autres est sans fin, et leurs noms tous plus bizarres les uns que les autres.