Page:Parépou - Atipa, 1885.djvu/124

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

— Qui ça to ça dit, réponne Atipa ? To meinme savé mo ça nègue qui pou ca mentò ; mo pou ca jain dit, mo wai oune quichose, si mo pas wai li. Si ça vié zaffai, zòrè encoin tête, mo wa dit, a tendé mo tendé.

— Mo wai oune òte, la Comté, qui pi fiè. Kou ça la, défendne li baille nègue qué milate lanmain. Bin pi, lò li té ca mangé, oune pitit coolie, té toujou òbò li, qué oune sèviette, pou soué so bouche.

— Mo travaille la Mésia, qué grand Loupi la. Li ca rhélé bon kiò ; a pas mauvé moune.

— Oune foai, longtemps, mo té pati, pou danbois Sainnemari, qué oune milate ; mo blié so nom. Ça foai la, compè, misè manqué gain nous. Pessonne pas té passé Toparoubo encò. Nègue kou to yé la, té pè contrè qué Jannao larhaut la.

— La saut crique tigue, la còdelle cassé, cannon chaviré ; òte dronmi la danbois, òte dronmi là-sous roche. Si lendimain, connon pas té passé, compè ! ça la chou maripa qué patawa nous té ké obligé tombé.

— Jou la, mo pédi oune chimise lainne qué oune chapeau aréquin, tout nove, mo té acheté, la Daredou qué la Syphon. Gnanpoint