Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/151

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
134

Donq a bonnɇ rę́ſon ſɇ moquɇroę̀t on dɇ moę ſi jɇ diſoęɇ aujourdhui, monſieur noſ‍tre maiſ‍trɇ, an feſant tout valoę̀r, commɇ nous preſumons qu’íz fęſoę́t anciennɇmant, Or du tans qu’íz ecriuoę́t e diſoę́t einſi, c’etoę̀t bien dìt e bien ecrìt. Męs meintɇnant quɇ nous pronõçons autrɇmant, pourquoę nɇ nous montrons außi ſagɇs commɇ eus an cɇla, qui voulons ę́trɇ vùz plus ſagɇs an tant d’autrɇs androęz ? E puis quɇ jɇ ſuis ſus lɇ changɇmant dɇ la prolation, quɇ monſieur Dɇbęzɇ à pris a ſon auantagɇ, jɇ montrerè facilɇmant quɇ cɇla fę̀t pour moę : Car la cauſɇ qu’unɇ prolation changɇ ę́t qu’unɇ Languɇ n’ę́t pas ancorɇs vɇnuɇ a ſon degre dɇ pęrfec‍tion e conſiſ‍tancɇ : e par tant ęllɇ n’à pas dɇquoę ę̀llɇ puiſſɇ ę́trɇ miſɇ an etat, ni diſ‍poſeɇ par reglɇs.

Nɇ voions nous pas dɇ languɇ Latinɇ dɇpuis qu’ęllɇ à etè redigeɇ an formɇ, c’ę́t a dirɇ dɇ puis qu’on an à fę̀t vnɇ Grammerɇ, dɇ laquelɇ depand l’Ortografɇ, commɇ chacun ſèt, qu’ęllɇ n’à point pris dɇ changɇmant dɇpuis. E voila pourquoę il n’ę́t pas bɇſoing dɇ fęrɇ