Donq a bonnɇ rę́ſon ſɇ moquɇroę̀t on dɇ moę ſi jɇ diſoęɇ aujourdhui, monſieur noſt re maiſt rɇ, an feſant tout valoę̀r, commɇ nous preſumons qu’íz fęſoę́t anciennɇmant, Or du tans qu’íz ecriuoę́t e diſoę́t einſi, c’etoę̀t bien dìt e bien ecrìt. Męs meintɇnant quɇ nous pronõçons autrɇmant, pourquoę nɇ nous montrons außi ſagɇs commɇ eus an cɇla, qui voulons ę́trɇ vùz plus ſagɇs an tant d’autrɇs androęz ? E puis quɇ jɇ ſuis ſus lɇ changɇmant dɇ la prolation, quɇ monſieur Dɇbęzɇ à pris a ſon auantagɇ, jɇ montrerè facilɇmant quɇ cɇla fę̀t pour moę : Car la cauſɇ qu’unɇ prolation changɇ ę́t qu’unɇ Languɇ n’ę́t pas ancorɇs vɇnuɇ a ſon degre dɇ pęrfect ion e conſiſt ancɇ : e par tant ęllɇ n’à pas dɇquoę ę̀llɇ puiſſɇ ę́trɇ miſɇ an etat, ni diſp oſeɇ par reglɇs.
Nɇ voions nous pas dɇ languɇ Latinɇ dɇpuis qu’ęllɇ à etè redigeɇ an formɇ, c’ę́t a dirɇ dɇ puis qu’on an à fę̀t vnɇ Grammerɇ, dɇ laquelɇ depand l’Ortografɇ, commɇ chacun ſèt, qu’ęllɇ n’à point pris dɇ changɇmant dɇpuis. E voila pourquoę il n’ę́t pas bɇſoing dɇ fęrɇ