EX WILLIELM1 MALMESBURIENSIS
An. 1104.
f. ingruenti
Pag. 158.
Tinchebrai.
An. 1106.
mydem, nisi a patruo (ut dictitabat) sibi refusai» consequeretur haereditatem. A Sed tune quidem suspensi calliditate responsi frustratus est Rex prudentissimus honiinem. Discussis vero turbinibus, serenâque pace redditâ non soliini quae petebat non an nuit, verùm etiam indebitè retenta repetere cœpit modeste tamen et judiciali placito ut nihil quod façeret videretur resultare juri et calcitrare ab aequo. Tune vero Willielmus sententiâ judicii expunctus, indignabundus et fi^mens Normanniam abiit Ibi prseter assultus quos regiis castellis .irritus fecerat in Richardum quoque Comitem Cestrensem Hugonis filium, debacchatus, nonnulla partibus ejus appendicia invasit carpsit abrasit. Erat ille tune pro setate parvulus, et Regis fidei -tutelseque commendatus. Hi ergo duo factionum capita rebellioiium incentiva, eum aliis quos nominare pudet, patriam populationibus latè contristabant, consumebanturque n’equentes, sed cassse apud Comitem querelœ provincialium, de violentia B clamantium. Movebatur his ille sed rebus suis timens ne exacerbati ejus interpolarent otium, dissimulabat. At vero Rex Henricus pro fratris infamia, quam cumulabat patrise miseria dolorem transeuntem ferre nèquibat crudele et a boni Principis officio longé esse permensus, quod impii honlines pauperum fortunis inglmiem suam urgebant (a). Itaque fratrem ad se accitum in Angliam semel blandè verbis, post vero in Normanniam veniens non semel dure bellis admonuit, ut Comitem, non Monachum ageret. Nam et incentori Willielmo omnia quœ habebat in Anglia abstulit castella ad solum complanavit. Sed cùm ad pacem nihil promoveret, diu deliberatione consilii Regia sublimitas curis peetus exercuit utrùm fraternœ necessitudinis oblitus, patriam discrhnjrà eriperet an indiscretam pietate fluctuare permitteret. Et profecto commune commodum et pietas privatœ necessitudinis intuitu terga dedisset nisi ut aiunt C Pasclialis ApostoKcus dubitantem ad opus epistolis impelleret (b) asseverans facundiâ caiâ vigebat, non fore civile bellum, sed prsecîarse patriœ prsedicandum emolumentum. Itaque Normanniam veniens, brevi totam cepit vel potiùs recepit omnibus ad ejus dominium confluentibus, ut fessas provineise vigore quo pollebat, consuleret. Non tamen sine sanguine tantam victoriam eonsummans multos ex carissimis amisit ; inter quos Rogerium de Glocestre probatum militem, in obsidione Falesii arcubalistse jactu in capite percussum prseterea Robertum filium Haimonis qui conto ictus tempora hebetatusque ingenio non pauco terapore quasi captus mente supenixit. Bîerito mulctatum feriuit quod ejus liberandi causa Rex Henr icus Bajocas civitatem cum principali Ecclesia ignibus absumpserit. Sed utrique, ut speramus, purgabile fuit nam et detrimenta Ecclesise Rex mirificè resarcivit, et Robertus Monasterium D TheochesbericB suo favore non facile memoratu quantum exalta vit, ubi et cedificiorum decor et Monachorum caritas àdventantium rapit oculos et allicit animos. Horum dispendium ut fortuna sarciret, summam manum ingruènte bello imposuit venientemque contra se cum non contemnenda manu fratrem et Willielmum Comitem Moretolii et Robertum Belesmi, ditioni ejus facili operâ contradidit. Hoc bellum actum est apud Tenersebrei castellum Comitis Moritoliensis Sabbato in S. Michaelis vigiliâ Idem dies ante XL circiter annos fuerat cum Willielnaus I Hastingas appulit provido forsitan Dei judicio ut eo die subderetur Angliae Normannia quo ad eam sul>jugandam olim venerat Normannorum copia, Captus est ibi Comes Moretolii, qui eô venerat studiosam sui operam oppidanis pollicitus simul et injurias suas ultum iri sperans sed, ut dixi, pressus, squaloris carcerei totâ vitâ accolatum acce- E pit, vivacitate mentis et alacritate juventutis ’non niliil laudandus sed pro (a) Piet^tis obtentu Henricum propriis commodis multo magis prospexisse, testis est Rlalinesburiensis idcia libro I dé Gestis Pontificum
Angloruni, apud euindem Savile, p. 227 Accessit inquit, serenitatl temporum félicitas Régis, a quo tune temporis in Normannia Robertus f rater suus captus et in vincula conjectus est, multique alii, quos vel jam pt-o importunitate oderat, vel pro rebellione timebat, Fidebaturque debitum talionem rependere fratri, quàdillum quieto regno sollkitaverat ; simulque mûntiebaturillum minitshabilem adguberndtidamRem-, publicam pro lenitate ingenii, quod videret Normanniam suam, genialem amborum patriam, ab improbis-
sitnis grassataribus vastari, nec nosset tueri. (b) Nullum in epistolis Paschalis, quse supersunt, ad Henricum Angliœ Regem, similis adhortationis vestigium occurrit. Imù Pontifex idem ad
Anselmum Gantuariensem Archiepiscopum seribens, hortatur ipsum ut Regem cum fratre conciliet. Significamus, inquit, dilectioni tjus Normannorum
Comitem questum apud nos esse adversùs Ànglorum Regem, quia et fracta sacramento quod ei pro eodem regno acquirendp fecerat regitum invaserit. Et nosti quia eidem Comiti debemus auxilium, pro laboribus quos in Asiance Ecclesiœ liberatione laboravit. Anselmi Op. nov. edit. p. 382. col.’2.
