mmmtnm«-’Il in vnn^^rirVlflrifVWVII DE CLEMENTIA
LIBER SECONDUS.
I. U t de clementia scriberem, Nero Cæsar, una mevox tua maxime compulit ; quam ego non sine admiratione, et quum diceretur, audisse memini, et deindealiis narrasse. Yocera generosam, magni animi, magnæ lenitatis, quæ non composita, nec alienis auribus data, subito erupit, et bonitatem tuam cum fortuna tua litigantem in medium adduxit ! Animadversurus in latrones duos Burrhus præfectus tuus, vir egregius, et tibi principi notus, exigebat a te, scriberes, in quos et ex qua causa animadverti velles : hoc sæpe dilatum, ut aliquando fieret instabat. Invitus invito quum chartam protulisset, traderetque, exclamasti : «Vellem nescire literas !» O dignam vocem, quam audirent omnes gentes, quæ romanum imperium incolunt, quæque juxta jacent dubiæ libertatis, quæque se contra viribus aut animis attollunt ! O vocem, in concionem omnium mortalium mittendam in cujus verba principes regesque jurarent ! O vocem publica generis humani innocentia dignam, cui redderetur antiquum illud sæculum ! Nuncprofectoconsentire decebat ad æquuin bonumque, expulsa alieni cupidine,
