superstition élève sur des autels un Etre vindicatif,
Peuple dans sa conduite ordinaire & familiére, c’est le propre de la Comédie ; & dans Terence sur-tout. Or voici ce que ce Poëte fait dire à un jeune Libertin qui se sert de l’exemple de ses Dieux pour justifier une vile métamorphose, & s’encourager à une action infame.
… Dum apparatur, virgo in conclavi seder.
Suspectans tabulam quandam pictam, ubi inerat pictura hæc ; Jovem
Quo pacto Danaæ misisse, aiunt, quondam in gremium imbrem aureum.
Ego met quoque id spectare cæpi, & quia consimilem luserat
Jam olim ille ludum, impendio magis animum gaudebat mihi,
Deum sese in hominem convertisse, atque per alienas tegulas
Venisse elanculum per impluvium, fucum factum mulieri.
Ar quem Deum ! qui templa Cœli summa sonitu concutit ;
Ego homuncio hoc non facerem ? ego vero illud feci & lubens.
Terent. Eun. act. 3. scen. 5.
Et Petrone l’Auteur de son tems qui connoissoit
le mieux les hommes, & qui en a peint