Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
DES TRACHINIENNES.
Sed videamus Herculem ipsum, qui tum dolore frangebatur, quum immortalitatem ipsa morte quærebat. Quas bic voces apud Sophoclem in Trachiniis edit ? Cui quum Dejanira sanguine Centauri tinctam tunicam induisset, inhæsissetque ea visceribus, ait ille :
O multa dictu gravia, perpessu aspera,
Quæ corpore exantlavi, atque animo pertuli !
Nec mihi Junonis terror implacabilis,
Nec tantum invexit tristis Eurystheus mali,
Quantum una vecors Œnei partu edita.
Hæc me irretivit veste furiali inscium ;
Quæ lateri inhærens morsu lacerat viscera,
Urgensque graviter pulmonum haurit spiritus.
Jam decolorem sanguinem omnem exsorbuit :
Sic corpus clade horribili absumptum extabuit.
Ipse illigatus peste interimor textili.
Hos non hostilis dextra, non Terra édita
Moles Gigantum, non biformato impetu
Centaurus ictus corpori infixit meo,
Non Graia vis, non barbara ulla immanitas,
Non sæva terris gens relegata ultimis,
Quas peragrans, undique omnem hinc feritatem expuli :
Sed feminea vi, feminea interimor manu.
O nate, vere hoc nomen usurpa patri,
Nec me occidentem matris superet caritas ;
Huc arripe ad me manibus abstractam piis.
Jam cernam, mene, an illam potiorem putes.
Perge, aude, nate, illacryma patris pestibus ;
Miserere ! gentes nostras flebunt miserias.
Heu ! virginalem me ore ploratum edere,
Quem vidit nemo ulli ingemiscentem malo ?
