Præſens.
Diſcedent
Omnia verborum genera coniugabuntur ad exemplum horum ſuperiorum. Demptis quibuſdam irregularibus quæ volui hic comprehēdere in hoc tractatu linguæ Gallicæ vt nihil omitterem & vt omni ex parte amatoribus iſtius ſatisfacerem.
Hoc verbum ire choream ducet.
Præſens.
Eo, is, it.
Imus, itis, eunt.
Ibam, &c.
Iui, &c.
Iueram, &c.
Ibo, &c.
I, eat.
Eamus, ite, eant.
Iueris, iuerit.
Iuerimus, iueritis, iuerint.
Lubenter.
Irem, &c.
Vtinam
Item, &c.
Vtinam
Iuerim, &c.
Lubenter
Luerim omnino, &c.
Vtinam
Luiſſem, &c.
Vtinam
Iuerim omnino.
Lubenter, vel fortaſſis
Iuerim omnino, &c.
Vtinam
Iuiſſem omnino, &c.
Vtinam
Eam, eas, eat.
Eamus, eatis, eant.
Etſi
Eam, &c.
Cum
Item, &c.
Tametti
Item, &c.
Licet
Iuetim, &c.
Cum
Iuetim.
Partant.
Eſtant parti.
Ayant eſté parti.
Toutes ſortes de verbes ſe coniugueront à l’exemp!e de ceux-cy. Horſmis quelques irreguliers que i'ay bien-voulu comprendre en ce traitté de la langue Françoiſe pour ne rien laiſſer en arriere, & pour ſatisfaire du tout aux amateurs d’icelle.
Ce verbe aller commencera le branſle. :
Ie vay, tu vas, il va.
Nous allons, vous allez, ils vont.
I'allay, &c.
I'allay, &c.
Ie suis allé, &c.
I'eſtois allé, &c.
Ie fuz allé, &c.
I'ay eſté allé.
I'iray, &c.
Ie ſeray allé.
Va, qu'il aille.
Allons, allez, qu'ils aillent.
Sois allé, qu'il ſoit allé.
Soyons allez, ſoyez allez, qu'ils ſoyent allez.
Volontiers.
I'irais, &c.
Pleuſt à Dieu que
I'allaſſe, &c.
Dieu vueille que
Ie ſois allé, &c.
Volontiers
Ie ſerois allé, &c.
A la mienne volonté que
Ie fuſſe allé, &c.
Dieu vueille que
I'aye eſté allé.
Volontiers
I'aurois eſté allé.
Pleuſt à Dieu que
I'euſſe eſté allé, &c.
Dieu vueille que
I'aille, tu ailles, il aille.
Nous allions, vous alliez, ils aillent.
Bien que
I'aille, &c.
Quand
I'iray, &c.
Bien que
I'allaſſe, &c.
Bien que
Ie ſois allé.
Ie serois allé, &c.