6- 7 .
��Pars Prima.
��ii
��tingit, cùm in entis fummè perfedi contemplatione non fumus plané defixi, ut dubitemus an forte ejus idea una fit ex iis, quas ad arbitrium efïinximus, aut faltem ad quarum effentiam exiftentia non pertinet. 5 Ulteriùs verô confiderantes ideas quas in nobis habemus, videmus quidem illas, quatenus funt qui- dam modi cogitandi, non multùm à fe mutuô differre, fed quatenus una unam rem, alia aliam repraefentat, effe valde diverfas ; & quô plus perfedionis objedivae
10 in fe continent, eô perfediorem ipfarum caufam effe debere. Nam quemadmodum, fi quis in fe habet ideam alicujus machinae valde artificiofae, meritô quaeri potefl qusenam fit caufa à quâ illam | habet : an nempe viderit alicubi talem machinam ab alio
i5 fadam; an mechanicas fcientias tam accuratè didi- cerit, anve tanta fit in eo ingenii vis, ut ipfam nullibi unquam vifam per fe excogitare potuerit ? Totum enim artificium quod in ideâ illâ objedivè tantùm five tanquam in imagine continetur, débet in ejus caufâ,
20 qualifcunque tandem fit, non tantùm objedivè five repraefentativè, faltem in prima & prsecipuâ, fed reipfâ formaliter aut eminenter contineri.
Sic, quia Dei five entis fummi ideam habemus in nobis, jure pofîumus examinare à quânam caufâ
a5 illam habeamus ; tantamque in eâ immenfitatem inve- niemus, ut plané ex eo fimus certi, non poffe illam nobis fuiffe inditam, nifi à re in quâ fit rêvera om- nium perfedionum complementum, hoc efl, nifi à Deo realiter exiflente. Efl enim lumine naturali notif-
3o fimum, non modo à nihilo nihil fieri ; nec id quod efl perfedius ab eo quod efl minus perfedum, ut à caufâ
��XVII.
Qud cujufquc ex nojlris ideis objeâiva per/e- âio major ejt, eà ejus caufam effe debere majorent.
��XVIII.
Hinc rurfus concludi
Deum exiftere.
�� �
