Nàmque, dùm reduces socios nostros suspensus opperior, quidam servulus, strepitu scilicet divinitus inquietus, proserpit leniter ; visaque bestia, quæ liberè discurrens totis ædibus commeabat, præmens obnixum silentium, vestigium suum replicat : et, utcumque cunctis in domo visa pronuntiat. Nec mora, cum numerosæ familiæ frequentia domus tota completur. Tædis, lucernis, cereis, sebaceis nocturni luminis instrumentis clarescunt tenebræ. Nec inermis quisquam de tanta copia processit, sed singuli fustibus, lanceis destrictis denique gladiis armati, muniunt aditus. Nec secus canes etiam venaticos, auritos illos et horricomes, ad comprimendam bestiam cohortantur.
Tunc ego sensim, gliscente adhuc illo tumultu, retrogradi fuga domo facesso : sed planè Thrasyleonem mirè canibus repugnantem, latens ponè januam ipse prospicio. Quamquam enim vitæ metas ultimas obiret, non tamen sui, nostrique, vel pristinæ virtutis oblitus, jàm faucibus ipsis hiantis Cerberi reluctabat. Scenam denique quam sponte sumpserat, cum anima retinens, nunc fugiens, nunc resistens, variis corporis
