Tunc illa precibus, et dùm se morituram comminatur, extorquet à marito, cupitis annuat, ut sorores videat, luctus mulceat, ora conferat. Sic ille novæ nuptæ precibus veniam tribuit, et insuper, quibuscumque vellet, eas auri vel monilium donare concessit. Sed idemtidem monuit, ac sæpè terruit, ne quando sororum pernicioso consilio suasa, de forma mariti quærat : nevè se sacrilegâ curiositate, de tanto fortunarum suggestu pessum dejiciat ; nec suum posteà contingat amplexum.
Gratias egit marito, jàmque lætior animo : Sed prius, inquit, centies moriar, quàm tuo isto dulcissimo connubio caream. Amo enim, et efflictim te, quicunque es, atque ut meum spiritum diligo, nec ipsi Cupidini comparo. Sed illud etiam precibus meis oro largire, et illi tuo famulo præcipè Zephyro, simili vectura sorores huc mihi sistat. Et imprimens oscula suasoria, et ingerens verba mulcentia, et jungens membra cohibentia, his etiam blanditiis astruit : Mellite mi marite, tuæ Psyches dulcis anima. Vi ac potestate Veneris usurus, invitus succubuit
