affuit rapax aquila : memorque veteris obsequii, quo ductu Cupidinis Jovi pocillatorem Phrygium sustulerat, opportunam ferens opem, Deique numen in uxoris laboribus percolens, alti culminis Diales vias deserit, ob os puellæ prævolans, incipit : At tu simplex alioquin, et expers rerum talium, sperasne te sanctissimi, nec minus truculenti fontis, vel unam stillam posse furari, vel omninò contingere ? Diis etiam, ipsique Jovi formidabiles aquas istas Stygias, vel fando comperisti ? quodque vos dejeratis per numina Deorum, Deos per Stygis majestatem solere ? sed cedo istam urnulam. Et protinus arreptam, completamque festinanter, libratisque pinnarum nutantium molibus, inter genas sævientium dentium, et trisulca vibramina draconum remigium dextra lævaque porrigens, nolentes aquas, et ut abiret innoxius præmonentes, excipit : commentus, ob jussum Veneris petere, eique se præministrare, quare paulò facilior adeundi fuit copia. Sic acceptam cum gaudio plenam urnam Psyche Veneri citata retulit.
Nec tamen nutum Deæ sævientis vel tunc expiare potuit : nam sic eam, majora atque pejora flagitia comminans, appellat renidens exitiabile. Jàm tu quidem videris maga
