fecto nescio quo gravi prælio, latrones reveniunt onusti : nonnulli tamen animo promptiores, vulneratis domi relictis, et plagas recurantibus, ad reliquas occultatas in quâdam spelunca sarcinas, ut ajebant, proficisci gestiunt, prandioque raptim turbicinato, me et equum vectores rerum illarum futuros fustibus exindè tundentes, producunt in viam : multisque clivis et amfractibus fatigatos, prope ipsam vesperam producunt ad quampiam speluncam : undè multis onustos rebus rursùm ne breviculo quidem tempore refectos, ob iter reducunt : tantâque trepidatione festinabant, ut me plagis multis obtundentes, propellentesque super lapidem propè viam positum, dejicerent, undè crebris æquè ingestis ictibus, dextero crure et ungula sinistra me debilitatum, ægrè ad exurgendum compellunt. Et unus, quousque, inquit, ruptum istum asellum, nunc etiam claudum, frustrà pascemus ? Et alius : quid quòd et pessimo pede domum nostram accessit, nec quidquam idonæi lucri exindè cepimus, sed vulnera, et fortissimorum occisiones. Alius iterùm : certè ego cum primum sarcinas istas, quamquam invitus, pertulerit, protinus eum, vulturiis gratissimum pabulum futurum, præcipitabo.
