pastorem illum suppetiatum ciet. At ille Deûm fidem clamitans, et cruorem uxoris abstergens, altius quiritabat : Quid miseros homines, et laboriosos viatores, tàm crudelibus animis invaditis, atque obteritis ? quas prædas metuitis ? quæ damna vindicatis ? At non speluncas ferarum, vel cautes incolitis barbarorum, ut humano sanguine profuso gaudeatis.
Vix hæc dicta, et statim lapidum congestus cessavit imber, et infestorum canum revocata conquievit procella. Unus illinc denique de summo cupressus cacumine : At nos, inquit, non vestrorum spoliorum cupidine latrocinamur, sed hanc ipsam cladem de vestris protelamus manibus, jàm denique pace tranquilla securi potestis incedere. Sic ille ; sed nos plurifariam vulnerati, reliquam viam capessimus, alius lapidis, alius morsus vulnera referentes : universi tamen saucii.
