nalis artissimi relicta cœnula, præmaturus afforet.
At ille dolenti prorsum animo suspirans assiduè, nefarium, inquit, et extremum facinus perditæ feminæ tolerare nequiens, fuga me proripui. Hem qualis Dii boni matrona, quàm fida, quamque sobria, turpissimo se decore fœdavit ! Juro per istam ego sanctam Cererem, me nunc etiam meis oculis de tali muliere minùs credere. His instincta verbis mariti, audacissima uxor, noscendæ rei cupiens, non cessat obtundere, totam prorsus à principio fabulam promeret. Nec destitit : donec ejus voluntati succubuit maritus, et sic ignarus suorum, domus alienæ percenset infortunium : Contubernalis mei fullonis uxor, alioquin servati pudoris, ut videbatur, femina, quæ semper secundo rumore gloriosa, larem mariti pudicè gubernabat, occulta libidine prorupit in adulterum quempiam. Cumque furtivos amplexus obiret assiduè, ipso illo denique momento, quo nos lavati cœnam petebamus, cum eodem illo juvene miscebatur in Venerem.
Ergò nostra repentè turbata præsentia,
