custodiæ tradidit ; plebejam facietenus prætendes humanitatem. Sic necessarium sanguinis sui munus aggreditur, ut desolatam vicinam puellam parentumque præsidio viduatam, domûs suæ tutela receptaret : ac mox artissimo, multumque sibi dilecto contubernali, largitus de proprio dotem liberalissimè, traderet.
Sed hæc benè atque optimè, plenaque cum sanctimonia disposita feralem fortunæ nutum latêre non potuerunt, cujus instinctu, domum juvenis protinus se direxit scæva rivalitas. Et illicò hæc eadem uxor ejus, quæ nunc bestiis propter hæc ipsa fuerat addicta, cœpit puellam, velut æmulam tori, succubamque, primò suspicari : dehinc detestari, dehinc crudelissimis laqueis mortis insidiari. Tale denique comminiscitur facinus. Annulo mariti surrepto, rus profecta, mittit quemdam servulum, sibi quidem fidelem, sed de ipsâ fide pessimè merentem, qui puellæ nuntiaret, quòd eam juvenis profectus ad villulam vocaret ad sese : addito, ut sola et sine ullo comite, quàm maturissimè perveniret. Et, ne qua fortè nasceretur veniendi contatio ; tradit annulum marito subtractum, qui monstrans, fidem verbis adstipularetur. At illa mandato
