L’ORPHELINE DE LANNION. 325
Dans la petite ville de Lannion, en une hôtellerie, à Perinaïk Mignon qui y était servante.
— Donnez-nous à souper, hôtesse : tripes fraîches, viande rôtie, et bon vin à boire ! —
Quand chacun d’eux eut bu et mangé tout son soûl : — Voici de l’argent, hôtesse, comptez blancs et deniers ;
Voici de l’argent, hôtesse, comptez blancs et deniers ; votre servante et une lanterne poumons reconduire chez nous ! —
Quand ils furent un peu loin sur le grand chemin, ils se mirent à se parler bas, en regardant la jeune fille :
— Belle enfant, vos dents, votre front et vos joues sont blancs comme l’écume des flots, sur la rive.
— Maltôtiers, je vous prie, laissez-moi comme je suis ; laissez-moi comme Dieu m’a faite ;
Quand je serais cent fois plus belle ; oui, cent fois plus belle encore ; je ne serais pour vous, messieurs, je ne serais ni mieux ni pire.
— A en juger par vos gentilles paroles, mon enfant, l’on dirait que vous êtes allée à l’école de ceux de Bégar, eu d’habiles clercs ;
Er terig a Lannion cnn eunn hoslaliri,
Da Lerinaik Mignon a oe matez enn hi.
— Aozet d’omp-ni, hoslizez, peb tra evit koanian
Silipo fresk, ha kik rostet, ha gwin inad da evan! —
C’ho doe (leliret hag evet peb hini leiz ho 1er :
— Selu arc’hant, hostizez, konlel blank ha diner;
Selu aic’banl, ho^lizez, kontet blauk ha dîner;
Ho iiiaiez gand eul letei’n, da zont d’hon c’Iias d’ar ger!
Ca oanl-hi war ann hent biaz sur pennadik mad eet,
Eur goniz kuz warbenn ar plac’h tre-n-he oa bel laret.
— riac’hik kuant, ho lenligo, ho lai hag ho liou-jod,
A zo gwenn evel ton ar c’iioummo, war ann od.
— Maltolerien, nie ho ped, ein kzet evel on,
Evel Iaket gand Doue, laket gand Doue on;
lia pa venu kanl gwech braoc’h, ia, kant gwech hraoc’l
ISa venn ’vid lioc’li, olronez, na venn na well na was.
— Hervoz ho komzo mignon, va inerc’hik, me a gred,
Em hoc’h bel gand re Yegar, pe gand kloer deskei ;