Page:Bouquet - Recueil des Historiens des Gaules et de la France, 19.djvu/102

La bibliothèque libre.
Cette page n’a pas encore été corrigée

t BAJOCENSIUM CIVITATE. xcvÿ Ad quodcumque (midi animo, verbis didicerunt : Hi sibi dona petant, qui sese sic locupletant. Nil mihi quod detur fallax mea lingua meretur, Nec quemquam tangit qui me dolor intimus angit. Et tamen est unus, cui magnum debeo munus : 3*20. Nam mihi sponte dedit, quod honestum mens mea credit. Puta (a) si leni fieret prece vatis egeni , Non tot ei grate» deberent reddere vates : Non gratis dantur, prece munera si qua parantur. Veste carens aptâ, postquam fuit haec mihi rapta, Utebar vili, personae donec herili Movit respectus probitatis nobile pectus, Ut daret ornatum, causâ duplici mihi gratum, Et pretio dantis, tunicae quoque me decorantis. Me putet ingratum cui promitto famulatum, 330. Munus sponte datum nisi reddam multiplicatum, Reddam thesaurum qui gemmas vincit et aurum. Qui famat, servat, laudesque merentis acervat, Dans infinitam post mortis tempora vitam, A quo productum nescit corruptio fructum. Nomen herile Ducum qui non sinit esse caducum, Arte quibus vatum decus est insigne paratum ; Millibus annorum durans labor integer horum, Non tineas pascet, nec in aeternum veterascet. __—_—— ■ , - W ______ II. ADDITION

A L HISTOIRE DE LA GUERRE DES ALBIGEOIS, ÉCRITE EN LANGUEDOCIEN PAR UN AUTEUR ANONYME. Le livre que Dom Vaissète a publié sous ce titre en 1737, est réimprimé dans le volume que nous présentons au public ;.il y occupe les pages 114-190, et s’y termine par les mots : et aussi tots les autres baros el senhars que rlins la ilita villa eran an lodit Conte jove. Dans l’édition donnée par Vaissète, ces mots sont suivis d’un dernier morceau qui porte un titre particulier, savoir : Coma lo Conte Ramon lo jove volguet faire l’aponctament de son payre. Aucun des récits précédens de l’ancien anteur languedocien n’ayant d’intitulé de cette espèce, <1 a été permis de soupçonner que ce n’étoit point là un dernier chapi tre, mais une addi tion faite après coup, peut-être par un autre écrivain ; eleequi peut confirmer cette opinion, c’est que les narrationsdont le (a) Videtur bic mendum aliquod irrepaiaae. Tome XIX. Quam edidit Vaisselilis anno 1737 belli A lingens is Historiam ab anonymo lingudOccitanied conscriptam, eam repræsentant hujus nostri voluminis paginse 11 4-190, usque ad Jitec verba : et aussi tots les autres Iwiroset senhors que dius Ia dita villa eran au lodit Conte jove. Apud Vaissetiuin, post ista verba legitur ultima qumdam narratio, proprio suo titulo inscripta : Coilla lo Conte Ramon lo jove volguet faire l’aponctameutde son payre. Citm autem nullus unquam hujusmodi titulus antecedentibus vetusti auctoris Occitanici narrationibus affigatur, potuit infimaisthæcvideri assutus à quodam forteposterioriscriptore pannus, potius quam genuina operis ipsius clausula : cui opinioni nonnihil inde ponderis accedit, quod n Coi. 1-4 des preuves jd las sa toae ] de l’Histoire Languedoc.