HISTORIA ALWGENSIÜM. % . s
>-
’ A homo esset inquisivit. FVregrinu» inquit : Smi tmanka. Ad quem carnifex : (Ostende ’ » mihi, inquit, quôd ni sacerdos. » Ât 9e, amoto statim eaputio à capite (erat enim capâ indutus ), ostendit ei characterem cieri calem. Crudelissimus autem ille, loco Sancto non deferens vfel personae, denti asdA acotissimâ quam tenebat, sacerdotemque pes medium characterem validisaimè percutiéns, ministrum ecclesia» in " ecclesia interfecit. Jam ad id quod dimisimus redeamus.
Non credimus autem praetermittendum quôd Comes Tolosanos, immanis Christi hostis et crudelissimus persecutor, in castro Vauri ( in quo erat fons et origo « {(«it totius hæreseos, quod non erat Comitis Tolosa^,’ immô à multis annis expugna- eIere,‘“ vetat Tolosanos, ob solum Christian» religionis odium ), quemdam senescallum ’ suum latenter miserat in castrum Vauri, pluresque milites, ut castrum defenderent contra nostros : quos, capto castro, Comes noster ibi reperit et diii tenuit, vin-B eulatos. O novum proditionis genus ! Intiis milites suos ad castri defensionem posuerat ; foris, quasi praebens auxilium, à Tolosa deferri victualia permitteliat. Sicut enim suprà diximus, in initio obsidionis Vauri deferebantur ad exercitum victualia, séd modica, à Tolosa : sed, licèt venirent victualia à Tolosa, Comes tamen Tolosae districti’inhibebat ne machinae afferrentur. Cives etiam Tolosani circa quinque millia, admonitione venerabilis episcopi sui Fulconis, in auxilium nostrorum ad obsidionem venerant saepedictam ; ipse etiam episcopus, pro fide catholica exulans, ibi advenit : modum autem egressionis ejus à Tolosa non duximus superfluum enarrare.
LI. Erat quodam die idem episcopus apud Tolosam , sabbato videlicet post ToIomi mediam Quadragesimam, et, sicut mos est in episcopalibus ecclesiis, volebat dic uî^ro«b° G illâ ordines celebrare : verumtamen Comes Tolosae tunc erat in civitate, qui pro compellit, excessu multiplici ab apostolicæ sedis legatis nominatim erat excommunicatus , ita quôd in aliqua villa in qua erat, non poterat quis/fivina mysteria celebrare. Misit igitur ad Comitem episcopus, humiliter rogans et monens ut ipse , causâ ludendi exiens à civitate, iret spatiatum, donec solnmmodo episcopus ordines celebrasset. Tyrannus autem, in furorem conversus, misit ad episcopum militem unum, mandans et sub periculo capitis districte præcipiens ut de civitate Tolosa et de tota terra Comitis citiiisegrederetur. Vir autem venerabilis, hæc audiens, in fervore spiritus, mente intrepida, clarissimo vultu, tale fertur militi dedisse responsum : « Comes, » inquit, Tolosanus non me fecit episcopum, nec per ipsum hic ordinatus sum , » vel pro ipso ; ecclesiastica me elegit humilitas, non intrusit violentia prineipalis ; non exeo propter eum. Veniat, si audet ; paratus sum excipere gladium, D » ut pertingam ad majestatem per calicem passionis : veniat tyrannus .stipatus » militibus et armatus, solutn me reperiet et inermem ; attendo bravium, non timeho quid faciat mibi homo. » O constantia animi ! ô mirificum robur riientis ! Manens igitur intrepidus ille Dei famulus, de die in diem exspectabat tyranni gladium ; sed, ciim ille non auderet eum interficere, utpote qui ecclesiae Dei jatnpridetn mala intulerat tot et tanta, timebatque , ut vulgô dicitur, pelli suae , postquam episcopus quadraginta dies in illa mortis exspectatione peregerat, de civitate egredi proposuit Tolosana. Die igitur quodam in octavis Resurrectionis Dominicae *, egrediens episcopus de civitate, ad Comitem nostrum, qui erat in *i aprii.tfc obsidione Vauri, devenit. Nostri autem in expugnatione castri continue laborabant ; adversarii vero, utpote superhissimi, se instantissime defendebant. Nec silendum • est quôd , sedentes in equis ferro coopertis , super muros discurrebant in derisum E nostrorum, ut sic videlicet ostenderent muros amplissimos et fortissimos se habere. O superbia !
LII. Quodam praeterea die , erexerunt nostri prope muros castri castella quae- ob dam de lignis, in cujus summitate Christi milites posuerant signum crucis. Ati- < !>■> protelatur versarii verô .ad crucia vexillum instantius cum machinis jacientes, unum supradictar crucis brachium confregerunt : statim canes impudentissiini tantum emiserunt ululatum pariter et cachinnum ac si de confractione crucis maximam victoriam reportarent. Sed dedicator crucis injuriam istam miraculose et manifestissime vindicavit ; contigit enim non multô pôst res mirabilis et mirifici’ extollentia, quôd crucis inimici, qui de crucis confractione exsultaverant, cruce suas injurias
