HISTORIA ALBlGENSIÜM.
A dereficta. Nomina aotem castrorum tpm infra rm septimana» tunc recuperavit A> |m Comes, sunt kta ; oWtrttm qaod «flatur Coe, Motw-Maurus, Sanctus-Felix, Catter, Mons-fèrrandos, Àrink»,Sanctn*-Bficha3, et alia multa. Dum autem esset exercitus apud castrum quod dicitur Sanctus-Michaël, distabatqoe uni leucâ à Castronovo, supervenit episcopus Careaasonensis Guido, qui fuerat abbas Vallium, et ego cum eo ; ipae enim post captionem Ahi-pufli recesserat ab exercitu adhuc electus, et perrexerat Narbonam, Ut cum domino abbate Cistercien si, qui etiam erat electus in archiepiscopum Narbonensem, consecrationis beoefidum sortiretur. Destructo igitur ftnafitùs castro quod dicebatur Sa netus-Michaël, proposuit Gxnes Podi«m-u obsidere illud nobile castrum quod dicebatur Podium-Laurentii, quod etiam, sicut suprà diximus, anno prsecedenti à dominio ejus recesserat. Moventes igitur et ad r*t><-<um, sin» castrum illud tendentes, fiximus tentoria in loco prope Podium-Laurentii , ad m,inml g duas fermé leucas. Ipsâ die supervenerunt peregrini, praepositus videlicet Coloniensis* ‘ En^ciixrtu» ecdesiie, potens et nobilis, pluresque cum eo nobiles Alemanni. Comes autem Tolosæ erat apud Podium-Laurentii cum suis ruptariis infinitis : verumtamen, audiens nostros appropinquare, exspectare non est ausus ; sed, cum velocitate exiens de castro, omnesque castri homines secum trahens, fugit versiis Tolosam, castrum vacuum derelinquens. ( O vecordia hominis ! ô contemptibilis stupor mentis ! ) In crastino igitur summo diluculo venientes ad castrum, ct invenientes ipsum vacuum, ulterius processimus et fiximus tentoria in quadam valle. Guido autem^de Luceio, cui Comes jamdudum dederat castrum illud Podii-Laurentii, intravit illud gente , su& munivit ; exercitus autem moratus est duos dies prope castrum in praedicta valle. Ibi nunciatum est Comiti nostro quod peregrini multi et magni, Hotomagensis videlicet archiepiscopus RoU-rtus, et electus Lauduncnsis Robertus, C Guillelmus vqnerabilis archidiaconus Parisiensis, pluresque alii nobili-set ignobiles, veniebant à Wancia Carcassonam. Videns autem Comes quôd multum exercitum halieret secum, habito consilio, Gfiidonem fratrem suum et Guidonem marescallum misit obviém dictis peregrinis Carcassonam, ut, alium per se facientes exercitum, ad alias partes se verterent, Christi negotium promoturi. Comes autem, movens castra, erepit tendere apud castrum de Rabattent, lit ’,rn’ autem, praetermittentes sunbrflua, ad magis utilia accingamur, dicamus breviter .."’V.ii’a'.’mn quôd illa tria castra nobilia, videlicet Rabattent , Mons-acutus, Galliaeum, de .>«.m-a.o. quibus saepius lèCimus meqtionem, tunc quasi uno die sine obsidiom et diflicultate aliqua se nOstro Comiti reddiderunt. Audientes burgenses castri qmxl dicitur Sanctus-Marcellus, quôd Comes noster, recuperatis pluribus castris, ad ohsidend 11(11 S.iih ti-Marvrtli eojji properaret, timore ducti, miserunt ad eum supplicantes |ut eos in pace recipere D dignaretur, et ipsi voluntati ejus traderent castrum. Comes autem, scelera eorum imr. recogitans et perversitates inauditas, nullo modo voluit componere cum eis ; sed, nuncios eorum ad ipsos remittens, mandavit quôd pacem ejus vel concordiam 1 nullà prece vel pretio possent aliquando adipisci : quod audientes dicti homines, ] fugientes de castro suo, ipsum vacuum reliquerunt ; ad quod cùm venissemus, fecit illud Comes coinlturi, turrimque ejus et omnes muros terrae penitiis ad ;equari. Inde pmgredientes, veninms ad illud proximum castrum quod Guespia dicebatur, quod cùm invenissemus vacuum, jussit Gimes illud destrui ct eomlmri : unde proficiscens Comes, in ulteriora procedens, perrexit ut obsideret Saoctum-Antoninum.
Comes autem Tolosæ dederat castrum illud cuidam militi, homini pessimo et <■"» ^ <>bperverso. Factum est autem, dum pergeremus ad castrum illud, episcopus Al-K biensis praecesserat nos, et venerat ad castrum sæpedictum , oblaturus pacem, moniturusque dictum militem ut nostro Comiti redderet castrum illud ; ille autem, utpote superbissimus, cum magna indignatione respondit : « Sciat Comes Montisfortis quôd Burdonarii nunquam poterunt capere castrum meum. » Burdonarios autem vocabat peregrinos, eo quini baculos deferre solerent, quos linguà communi burdonet vocamus. Audiens hoc Comes, festinavit ad obsidionem castri saepedicti. Quâdam verô die dominùâv ’n octavis videlicet Pentecostes, venimus ad castrum Sancti-Antonini, illud obsessuri, ct fiximus tentoria ex una j>arte castri ante portas. Castrum autçm illud nobilissimum, in valle quadam ad jx-dos montis, in loco amœnissimo situm erat. Inter montem et castrum, juxta muros ipsius castri, perlucida fluelmtaqua ; ex alia autem parte castri, orat grata planities, partemqiie
