64 Correspondance. i, 384.385.
cunque illud fuiflet, fpem ex eo concepiflem ea quae reliquiffetis minus effe vitiofa; nunc vereor ne iflud non fitis aggreffi, quia nimis multa vel forte omnia fuiffent delenda.
Quantum ad obiediones, in prima dicitis : ex eo 5 qudd in nobis fit aliquid fapientiœ^ potentice, bonitati's, quantitatis &c., nos formare ideam infinitœ velfaltem in- definitœ fapientiœ^ potentice, boniîatis, & alîarum perfec- tionum quœ Deo tribuuntur, vt etiam ideam infinitœ quantitatis^] quod totum libens concedo, & plané mihi 10 perfuadeo non effe aliam in nobis ideam Dei, quàm quae hoc pado formatur. Sed tota vis mei argumenti eft, quôd contendam me non poffe effe talis naturae vt illas perfediones, quse minutse in me funt, poffim co- gitando in infinitum extendere, nifi originem noflram i5 haberemus ab Ente, in quo adu reperiantur infinitse ; vt neque ex infpedione exiguse quantitatis, liue cor- poris finiti, poffem concipere quantitatem indefini- tam, nifi mundi etiam magnitudo effet vel faltem effe poffet indefinita. 20
In fecundâ dicitis : axiomatum clarè & difiinéïè intel- lleéîorum veritatem perfe effe manifefiam; quod etiam concedo, quandiu clarè & diilindè intelliguntur, quia mens noftra eft talis naturse, vt non poffit clarè intel- ledis non affentiri ; fed quia fsepè recordamur conclu- 25 fionum ex talibus praemiffis dedudarum, etiamfi ad ipfas praemiffas non attendamus, dico tune, fi Deum ignoremus, fingere nos poffe illas effe incertas, quan- tumuis recordemur ex claris principijs effe dedudas ; quia nempe talis forte fumus naturae, vt fallamur 3o
a. Cf. Meditationes de Prima Philosophia, 2*édit., 1642, p. 42-43.
�� �
