ço OEuvRES DE Descartes. 46-47-
cùm vim habeat per fe exiftendi, habet proculdubio etiam vim poffidendi a6lu omnes perfediones quarum ideam in fe habet, hoc eft omnes quas in Deo effe concipio. Si autem fit ab aliâ, rurfus eodem modo de hac altéra quseretur, an fit a fe, vel ab aliâ, donec tan- 5 dem ad caufam ultimam deveniatur, quse erit Deus.
Satis enim apertum eft nullum hîc dari pofTe pro- grefTum in infinitum, praefertim cùm non tantùm de caufà, qucB me olim produxit, hîc agam, fed maxime etiam de illâ quse me tempore prsefenti confervat. 10
Nec fingi poteft plures forte caufas partiales ad me efficiendum concurriffe, & ab unâ ideam unius ex perfedionibus quas Deo tribuo, ab alià ideam alterius me accepiffe, adeo ut omnes quidem illae perfedioncs alicubi in univerfo reperiantur, fed non omnes limul i5 66 I jundœ I in uno aliquo, qui fit Deus. Nam contra, uni- tas, fimplicitas, five infeparabilitas eorum omnium quse in Deo funt, una eft ex praecipuis perfedionibus quas in eo efle intelligo. Nec certe iftius omnium ejus perfedionum unitatis idea in me potuit poni ab ullà 20 caufâ, a quâ etiam aliarum perfedionum ideas non habuerim : neque enim efficere potuit ut illas fimul jundas & infeparabiles intelligerem, nifi fimul effe- cerit ut qusenam illœ eflent agnofcerem.
Quantum denique ad parentes attinet, ut omnia 25 vera fint quee de illis unquam putavi, non tamen pro- fedo illi me confervant, nec etiam ullo modo me, quatenus fum res cogitans, effecerunt; fed tantùm difpofitiones quafdam in eà materiâ pofuerunt, cui me, hoc eft mentem, quam folam nunc pro me acci- 3o
18 perfectionibus pnvcipuis (/" e'dil.).
�� �
