8- 9 .
��Pars Prima.
��)
��IO
��Nihilque hujus demonftrationis evidentiam poteft obfcurare, modo attendamus ad temporis five rerum durationis naturam ; quse talis eft, ut ejus partes à fe mutuô non pendeant, nec unquam fimul exiflant; at- 5 que ideô ex hoc quôd jam ûmus, non fequitur nos in tempore proximè fequenti etiam futuros, nifi aliqua caufa, nempe eadem illa quse nos primùm produxit, continué veluti reproducat, hoc eft, confervet. Facile enim intelligimus nullam vim effe in nobis, per quam nos ipfos confervemus ; illumque in quo tanta eft vis, ut nos à fe diverfos confervet, tantô magis etiam fe ipfum confervare, vel potiùs nullâ ullius conferva- tione indigere, ac denique Deum effe.
Magna autem in hoc exiftentiam Dei probandi »5 modo, per ejus fcilicet idcam, eft praerogativa : quôd fimul quif|nam fit, quantum naturse noftrae fert infir- mitas, agnofcamus. Nempe ad ejus ideam nobis inge- nitam refpicientes, videmus illum effe seternum, om- nifcium, omnipotentem, omnis bonitatis veritatifque fontem, rerum omnium creatorem, ac denique illa omnia in fe habentem, in quibus aliquam perfedio- nem infinitam, five nullâ imperfedione terminatam, clarè poffumus advertere.
Nam fané multa funt, in quibus etfi nonnihil per- fedionis agnofcamus, aliquid tamen etiam imperfe- dionis five limitationis deprehendimus ; ac proinde competere Deo non poffunt. Ita in naturâ corporeâ, quia fimul cum locali extenfione divifibilitas inclu- ditur, eftque imperfedio effe divifibilem, certum eft, Deum non effe corpus. Et quamvis in nobis perfedio quaedam fit, quôd fentiamus, quia tamen in omni fenfu
��20
��25
��3o
��xxi.
Exiftentice nofirce du- rationem fufficere, ad exijlentiam Dei demonftrandam.
��XXII. Ex nojlro modo exi- jlentiam Dei cogno- fcendi, omnia ejus attributa naturali in- genii vi" cognofcibilia fimul cognofci.
��XXIII. Deum non effe corpo- reum, nec fentire ut nos, nec velle mali- tiam peccati.
�� �
