I02 Descartes et Beeckman. i?-'».
debere per divifionem Arithmeticam, fiue in aequalia. Quid autem Ht quod dividi debeat,
��A c -p E D B
patet in nervo A B, quod diftat ab A C, parte C B ; fonus autem A B diftat à fono A C vnâ odavâ ; ergo fpatium odavse eritpars foni C B. Illa efl igitur quae 5 dividi débet in duo aequalia, vt tota odava dividatur: quod fadum eft in D. Ex quâ divifione vt fciamus quae confonantia proprie & per fe generetur, confideran- dum ell A B, qui gravior efl terminus, dividi in D : non in ordine ad fe ipfum, tune enim divideretur in C, vt lo ante fadum eft; neqtie enim jam dividitur vnifonus, fed odava, quse duobus confiât terminis, ideoque, dum gravior terminus dividitur, id fit in ordine ad alium acutiorem, non ad fe ipfum. Vnde fit vt confo- nantia, quae ex illà divifione proprie generatur, fit in- i5 ter terminos A C, A D, quae efl: quinta, non inter A D, A B, quae quarta efl; : quia pars D B efl tantùm refi- duum, & per accidens confonantiam générât, ex eo quôd ille fonus, qui cum vno odavae termino confo- nantiam efficit, etiam cum alio debeat confonare. 20
Rurfum verô, divifo fpatio C B in D, potero eâdem ràtione dividere C D in E : vnde direde generabitur ditonus, ^S: per accidens reliquae omnes confo|nantiae. Nec vlterius idcirco C E opus eft dividere. Quod fi tamen fieret, v. g., in F, inde oriretur tonus maior, 25 & per accidens minor, & femitpnia, de quibus poftea. In voce enim fuccefiivâ admittuntur, non in confo- nantijs.
Neque quis putet imaginarium illud quod dicimus.
�� �
