1^4 Descartes et Beeckman. 39-40.
terminis inmutatis. Quod.quomodo & quare fîat, iam fatis non memini, vt poffim explicare ; neque item quare, dum vna duntaxat nota fupra la elevatur, illi b molle folet affigi. Quaî ex praxi facile deduci pofle exiflimo, fi graduum, in quibus illa adhibentur, 5 & vocum quae cum illis confonantias efficiunt, numeri fubducantur; refque efl, opinor, digna meditatione.
Denique hîc poflet obijci, fex voces, vt, re, mi, fa, fol, la, eiïe luperfluas, & quatuor fufficere, cùm tria duntaxat fint diverfa intervalla. Qiio pado certe Mu- 'o ficam cantari pofle non nego. Sed quia magna diffe- rentia eft inter terminos, acutum & gravem, gravifque fit longe prsecipuus, vt fupra notatum efl, idcirco melius & commodius efl, diverfis notis vti, quàm ijfdem verfus acutam partem & verfus gravem. i5
Hic autem locus exigit, vt horum graduum praxim explicemus : quomodo ex illis partes Muficae fint con- ftitutae, & quâ ratione Mufica ordinaria, à pradicis compofita, ad iam- dida reducàtur, & confonantise omnes aliaque ejus intervalla calculo fubduci pofiint. 20
Quod vt fiât, fciendum efl, pradicos Muficam defcribere intra quinque lineas, quibus etiam aliae adduntur, fi cantilense toni latius extendantur. Has autem lineas duobus gradibus ab invicem difl:are, ideoque inter duas ex illis femper vnam aliam fubau- 25 diri, quse brevitatis & commoditatis caufiTâ omittitur. Cùm autem omnes illae linese eequaliterdiflent ab invi- cem, fpatia autem insequalia fignificent, idcirco duo figna inventa funt [? & i| , quorum vnum in eâ chordà apponitur, quse terminum \)fa, tlj m/ reprsefentat. Prse- 3o terea, quia vna cantilena faepe multis partibus confiât,
�� �
