140 Descartes et Beeckman. sô-s?.
Très in quolibet modo funt termini principales, à quibus incipiendum & maxime finiendum, vt omnes nornnt. Vocantur autem Modi, tum ex eo quôd can- tilenam cohibent, ne vitra modum hujus partes diva- gentur, | tum etiam prsecipue quia illi apti funt ad 5 continendum varias cantilenas, quse diverfimode nos afficiant pro modorum varietate, de quibus multa Pradici, verùm folâ experientiâ dodi. Quorum ra- tiones multse deduci poflunt ex fupra didis. Certum enim eft, in quibufdam plures ditonos & tertias mino- lo res, & in magis vel minus principalibus locis inveniri, ex quibus pêne omnem Muficae varietatem oriri fupra oflendimus.
Praeterea etiam idem dici pofl'et de gradibus ipfis ; tonus enim major primus eft, & qui maxime ad con- i5, fonantias accedit ; & per fe generatur ditoni divifione, alij per accidens. Ex quibus & fimilibus varia de ho- rum naturâ poflent deduci, fed longum foret. Et iam quidem fequeretur, vt de fingulis animi motibus, qui à Muflcâ poflunt excitari, feparatim agerem, often- 20 deremque per quos gradus, confonantias, tempora, & fimilia, debeant illi excitari ; fed excederem compendij inftitutum,
lamque terram video ^ feftino ad littus; multaque brevitatis ftudio, multa oblivione^ fed plura certe jS ignorantiâ hîc omitto. Patior tamen hune ingenij mei partum, ita informem, & quafi vrfae fœtum nuper edi-
a. Desiderii Erasmi Adagia. Chil. IV. Centur. viii. Prov. i8.
b. Ci-avant, p. 1 16, 1. 23.
c. Ibid., p. i33, 1. 25-26.
�� �
