O lux Pieridum et laurigeri deliciæ dei,
Vox leni Zephyro lenior, ut veris amans novi
Tollit floridulis implicitum primitiis caput,
Ten’ ergo abripuit non rediturum, ut redeunt novo
Flores vere novi, te quoqne mors irrevocabilem ?
Cur vatem neque te Musa parens, te neque Gratiæ,
Nec servare sibi te potuit fidum animi Venus ?
Quæ nunc ipsa magis vel puero te Cinyreïo,
Te desiderium et flebilibus lumen amoribus
Amissum queritur, sanguineis fusa comam gaenis.
Tantis tu lacrymis digne, comes dulcis Apollini,
Carum nomen eris dîs superis atque sodalibus
Nobis, quîs eadem quæ tibi vivo patuit via
Non æquis patet, at te sequimur passibus haud tuis,
At mœsto cinerem carmine non illacrymabilem
Tristesque exuvias floribus ac fletibus integris
Unà contegimus, nec citharà nec sine tibià,
Votoque unanimas vocis Ave dicimus et Vale.
